Birkaç dakika sonra, ben denizin hırçın dalgalarını dinlerken mesaj attı bana. Ben hissiz filan değilim. dedi. Canım yanıyor.

işte o zaman anladım kardeşlerim. Onun içinde çok az da olsa umut vardı. Ben o umudu büyütecek, gökyüzüm dediğim insanı iyi edecektim.

''Bak gökyüzüm. Hiç boş kalmadım ben anlıyor musun? Artkadaşlarım gitti. Yerine daha fazlası geldi. Sevdiğim kadın gitti hem de bu sevgiye güvenerek oldukça cesur şeyler yapmıştım. Başkası geldi. O başkası yamuk yaptı. Öteki geldi, diğeri gitti. Hem de o büyük oyuna rağmen, sırf iyi olsun diye hastahaneye gittim. O halde gördüm. Benim o zamanlardan kalma kşmse yok yanımda. Ezgi... Ezgi meselesi hala çok saçma... Bunları neden anlatıyorum ki_? Ben ne yaptım ki onlara? Neden gittiler?

Bu soruların cevabını hala daha bilmem. Ama kesin olarak söyleyebilirim ki iyi ki gittiler. Yoksa onunla tanışamayacaktım.