Birazcık ilerde büyük abiler vardı bir kutunun etrafında toplanmışlardı kutunun içide ateşti. Ateş öğrendiğim kadar ona yaklaşınca ısınıyorsun ama içine girince canın yanıyor veya o sana deyerse.

Abilerin yanına gittim başımı eyip bekledim bana tuhaf tuhaf bakıyorlardı daha 7 yaşındaydım. Sonra içlerinden birisi konuştu.

+Üşüyorsan gelebilirsin.

Bende aralarına gittim ve o abi bana gene soru sordu.

+Ailen yokmu.

-Yok.

+Buraya nasıl geldin?

-Yurtdan kaçtım lütfen polise getirme beni.

-Merak etme bizde senin gibiyiz bizimde ailelerimiz yok bizde küçükken yurtdan kaçtık orası tam bir işkence. istiyorsan bizimle kalabilirsin sana bakarız.

Düşünmeye başladım bu abilere güvenmek zorundaydım hemde ölsemde gam yemem hayatım zaten çok kötü ölmek benim için ödül. O abilerle kalıcaktım. inşaata geldik ve bana kartonlardan minik bir yer hazırlayıp üstümü yorganla örtdü. Bana yeni bir şey daha öğretdi "Şarkı" benim daha iyi hissedip daha rahat uyuyabilmem için bana şarkı söyledi ve uyudum.

Sabah uyandığımda abiler hayla uyuyordu o benimle konuşan abiyi uyandırdım. Ona ismini sordum ismi Cemal'miş. Beni diğer abilerle tanıştırdı ve işe gidiceğiz biz sen burda kal demişti.

inşaatda vakit geçirdim ve düşündüm akşam abiler geldi. Ellerinde poşetler sevinçle bana bu gece yemek yiyeceğiz dedi. Gene karton serdik ve yemekleri dizdik ve afiyetle yedik.