iki üç gün sağda solda yattım. abim beni hiç arayıp sormuyordu o da çok koymuyordu artık ona da alışmıştım. Kendime hep babama benzemeyeceğim dedim o dışarıda yattığım günlerde.Ama çok fazla agresif ve somurtkandım. Artık bu benim yapım olmuştu. insanlar cool olduğumu düşünüyordu, bense aciz.
3. Gün olduğunda mecburen eve geri döndüm dönmek isteyordum ama sabretmeliydim. Liseye geçecektim. ihtiyaçlarım fazlaydı, asla karşılayamazdım ihtiyaçlarımı. Okuyamazdım.Sabredeceğim dedim kendime sadece 4 yıl daha.Ama bilmiyordum o 4 yılın bana cehennem olacağını. Liseye geçeceğim yazdaydık demiştim ya,öyle yazın dıbınakoyayım. Bütün yaz hiç durak vermeden çalıştım sırf babam liseye giderken ayagıma bir ayakkabı alsın, sırtıma çanta alsın diye. Almadı.bende ayakkabı çanta istedim daha bunlar görünen ihtiyaçlardı, birsürü ihtiyacım vardı ama sadece bunları söyleyebiliyordum. bunları istedim diye kafamı buzlu camın olduğu kapıya vurdu. cam suratımda dağıldı. boynumda bir sıcaklık hissettim göğsümden aşağı iniyordu sıcaklık. aynanın karşısına geçtiğimde suratımın içindeki camı gördüm. acı yoktu sadece sıcaklığı hissedebiliyordum.O camı kendi ellerimle çıkarttım. Abartmıyorum bir paket pamuğu paketinden çıkarttığım gibi suratıma bastım kan arkasına geçti. sonra hastanede uyandım. doktor "ucuz kurtulmuşsun bidaha böyle yaramazlıklar yapma " dedi ve güldü.Kim bilir ne söylemişlerdi doktora.. babam dediğim o herif ,doktor gider gitmez kulağımı tuttu ve "abinle tartışıyordunuz,sen abinin arkasından koşarken abin kapıyı kapadı sende kafanla cama girdin beni anladın mı lan" dedi. sesimi çıkartmadım kafa sallayabildim sadece. beni nasıl hastaneye getirmişlerdi, nolmuştu hiçbir halt hatırlamıyorum. Doktor beni pansuman etmiş sadece daha dikiş atılacakmış,ama doktor yokmuş koca şehirde. Sırayla Manisaya kadar tüm hastahaneleri gezdik ama bir tanesinde bile estetik cerrah yokmuş. estetik cerrah bana camın girdiği yerden dişimin göründüğünü söyledi. derinliğini siz düşünün artık. suratıma 58 dikiş atıldı..