Herneyse kız arkadaşım aldığı akıllarla bana her kavganın sonunda yol veriyordu, bende ona yol veriyordum ama 2 saat sonra arayıp özür diliyordum.bu bir süre böyle devam etti.Bir kere beni kapısının önünde 6saat bekletmişti ve içeride erkekli kızlı oturuyorlardı anneside yanındaydı. aradığımda hep meşgule attı.6 saat boyunca kapının önünde bekledim aradım aç kapıyı dedim açmadı.6 saat o kapının önünde bekledim beyler, ağlaya ağlaya 6 saat. duvarları yumrukladım, kaldırımlara tekme attım. ellerim yine parçalanmıştı.ve 6 saatin sonunda dışarı çıktığında kolunu kıvırdım ona küfürler ettim.ilk kez suratına küftetmiştim.ona zarar vermiştim. Kendimi tutamıyordum bir yandanda sinirden gözlerimden yaşlar damlıyordu.Bu olaydan sonra benle uzun süre konuşmadı.Ben artık babama iyice benzemiştim. Sevdiğim bir insana nasıl zarar verebildim. Nasıl suratına karşı küfredebildim... Aklıma hemen sakinleştiriciler geldi. kız arkadaşımın yokkuğunda tekrar sakinleştiricilere başladım, günlük almam gerekenden fazlasını alıyordum, zararlıydı ama aklıma başka birşey gelmiyordu. Yokluğu beni mahvetmişti, aradığımda açmıyordu, mesajlarıma geri dönmüyordu.En son bir ayın sonunda bana geri döndü.
Ben - B
Fatma -F

F-Efendim
B-Nasılsın
F-iyiyim sağol sen (çok soğuk bir şekilde)
B-Sensiz nasıl iyi olayım
F-Onu bazı haltları yemeden önce düşünecektin
B-pişmanım
F-Her kavgadan sonra pişmanım diyip aynılarını tekrar yapıyorsun. Bunun nesi pişmanlık!
B-...
Ben cevap vermeyince telefonu suratıma kapadı. kız haklıydı ben babama dönüşmüştüm, saçlarımın önü bile açılmıştı. intihar etmeyi düşündüm, amacım yoktu artık hayatta.Ne olacaktım bu halde insanları kırarak onlara zarar vererek nasıl yaşayacaktım. Böyle birini kim severdi..