Her daim vardır söylenecek bir kaç kelam
Lakin sessizliğim hiç bu denli;
Dërin, tehammülsüz, kendi damarlarımda dolaşan kanın çıkardığı sesi duyacak kadar... Hissedecek kadar... acı olmamıştı.
"Konuş" der insan oğlu...
"Anlat... Dertler paylaştıkca azalır" der.
Pembe olamayacak kadar siyaha boyanmış bir yalan.
Öyle ki söyleyen bile samimiyetsizliğinin farkına dalamamış.
Söyleyen bile... Derde ortak olmak için değilde, meraktan sualler ettiğini idrak edememiş.
insanlar sahici olsaydı... Ve yalanlar içimizde böyle kökleşmeseydi... "Dürüst olmak gerekirse... " diye başlayan cümleler kurmazlardı.
Tutumlu olmak konusunu pek çok şeyde kullanmak varken... insanoğlu yalnızca gerektiği kadar dürüst olmayı tercih etti.
Fazlası israftı çünkü 
Zarardı.
Furuattı.
Teferruattı.

Hayır.
Ben buna olan inancımi kaybettim.
Dünyanın hala yaşanılır bir yer olduğunu idda eden... israftan öteye geçemeyecek bir yığın insanın çıkıpta kısır döngüye kapılmış hayatlarındaki akıntıya olan boyun eğişlerinden tiksiniyorum.
Tezatliklardan başı dönüp köşede bir yerde kimsesizligi seçmiş olan ben ve benim gibilere uzattiginiz dilinize 32 dişinizin bile saygısı olmadığına kalıbımı basarım.
içtiğiniz sigaralarin izmaritlerini kendi üzerinizde söndürerek yokuluşunuzu hızlandırmak sizin için küçük dünya için büyük bir adım olurdu.
Dürüst olmamak gerekirse yahut her ne gibimse ; Kül tabaklarında ziyan edilmeyecek kadar değerlidir vücudunuza temas eden her bir gri. Çünkü siyah yada beyaz olamayacak kadar net olmaktan uzaklaşmış olanların tek rengi odur.

Hadi gibtir edip uyuyalim