her neslin bir nesil öncesine dair yaşadıkları duygulu ve gülümseten anılar.

sanırım leğende anne dayağı yiye yiye ve ağlaya ağlaya yapılan banyo bir daha asla olmayacak şeylerden biridir.

çamurdan yapılan araba heykelleri de olmayacak artık. hiçbir çocuk heykeltraş olmayacak.

sokaklarda boza satan adamlar da olmayacak artık. bozacılar tarihe karıştı bile.

üzerinde koşup kirlendiğimiz toprak alanlar artık olmayacak şehirlerde. her yer beton kadar sert ve sevimsiz. salıncak altlarına bile kum dökülmüş çocuklar kirlenmesin diye. iyilik ediyorlar kötülük mü anlamadım doğrusu.

gazoz kapaklarını toplayıp değerine göre sınıflandırmak artık garip bir davranış diye geçecek tarihe.

çocuklar artık cam bilyeler için kavga etmeyecek. hiçbir çocuk cam bilye biriktirmeyecek. hiçbir meraklı çocuk cam bilyesiyle lambaya bakıp gezegen yüzey görmeyecek.

sobanın üzerinde pişirilen kestanenin tadı bir anlaşılmayacak.

anneler çocuklarını pencereden çağırmayacak. çünkü çocuklar sokaklarda oynamayacak artık.

dünya değişecek ve insanlar daha fazla yalnızlaşacak. 

kapı önlerinde toplanan mahalle kadınları dedikodu yapmayacak. o kadınlar bile olmayacak.

komşunun oğlu, komşunun kızı muhabbeti olmayacak. çünkü hiçbir komşunun oğlu da kızı da tanınmayacak.

yemek getirilen yaşlı teyze artık çıkacak hayatlarımızdan. çünkü hiç bilinmeyecek.

dahası insanlar saflık duygusunu yitirecek ve ikiyüzlü olup hayatı zehir edecekler biribirlerine.

her şey sanal olacak. en basit gerçekler müzede sergilenecek.