Bazı Çocuklar kendi evinin yetimhanesinde büyür. Bu cümle benim hayatımın tanımıdır. Bundan birka. sene önceye kadar tek arkadaşım yastığım dı. odasından çıkmayan asosyal biriydim. ailesinde herkesin muhakkak problemi olur, yok diyende yalan söylüyordur emini. ama bizimkiler standartların baya üstündeydi. mesela annemle babamın birbirlerine sevgi dolu sözcükler kurduklarını hatırlamam. birbirlerine sarıldıklarını yada birlik olup doğum günümü kutladıklarını. bunların yanında okulda kilolu olduğu için dışlanan bir tiptim 6 okul değiştirdim sırf bu yüzden. bunlar bana sadece uykusuzluk, stress altında titreme kasılma (vizelerde bile kasılıp kalırım oturamam asla sonuna kadar) ve en pisliğiyse özgüvensiz birisi olmama sebep oldu. Çevremden "efendi, mütevazi, yakışıklı, tatlı" gibi iltifatları çok almama rağmen kendime yakıştıramıyorum

en büyük korkumda bu özgüvensizlik ömrüm boyunca işimde evimde benimle birlikte olacak, hayatımı etkileyecek. kurtulma arayışlarında boğuluyorum

bunları size anlattım çünkü bunları bir yere dökmek omuzlarımda yükü azaltıyor.