Merhaba beyler evden kaçış hikayemi ve kullandığım taktik ve yöntemlerimi sizlere anlatmak istiyorum. Kimsenin aklına gelmeyecek işler yapıp tam 4 sene ailemden ayrı evden kaçtım ve o dört sene içerisinde hiç maddi sıkıntı çekmedim.

Bu hikaye tamamen gerçektir

Hayatım boyunca hep tektim. Bu dıbına kodumun bilgisayarına bağlıydım hep ben. Diğer çocuklardan farklıydım. Hepsi bana hakaret ediyor ve aşağılıyordu sürekli. Çoğunu salak olarak görüyordum ve takmıyordum. Çünkü davranışları, yaptıkları espriler ve konuşma tarzları çocukları andırıyordu. Bende çocuk olmama rağmen bu davranışları hiç yeterli bulmuyordum ve sanki onların abileriymişim gibi davranıyordum.

Hakaret ettiklerinde bir kaç kez dövdüm ama çocuk işte. Anlamıyorlar. Bu yüzden baika çocuklarla takılmamaya karar verdim. Yaşça benden büyük olanlar ise benim yaşım küçüük olduğundan dolayı beni yanlarında istemiyorlardı. Sanki yaşıtlarım çok istiyorduda :/

Derslerim lise 1 e kadar gayet iyiydi. 95 ten aşağı not alınca kötü oluyordum. Zamanımın çoğunu internetten test çözmekle ve oyun oynayıp forumlarda dolaşmakla geçiriyordum.

Lise 1 de aklıma bir soru takıldı. Bu dünyaya neden gelmiştik biz? 9 yaşımdan beri inançsızım. Tüm ailem müslüman ama ben 9 yaşımda kendim düşünüp bu karara vardım. Şimdi büyüdüğümde ne kadar doğru bir karar vermişim diyorum.

inançsız bir insan olduğum için diğer dinlere mensup insanlar gibi ahiret ve ölümden sonra tekrar doğma gibi inançlarım yoktu. Bu yüzden bu hayatta kimseyi kırmamalıydım ve hayatı dolu dolu yaşamalıydım. Kimseyi üzmeden sadece ve sadece sevgi ve barış içerisinde yaşanacak bir dünya oluşturmak çok mu zordu?

Ama dünyaya baktığımızda yanı başımızda ki ülkelerde bombalar patlıyor savaşlar çıkıyordu. Terör örgütleri her geçen gün çoğalıyor ve dünyayı her yıl dahada yaşanmaz hale getiriyorlardı.

Bunları düşündüğüm dönemlerde birçok kez intiharın eşiğine geldim.

Evdekilerin düşünceleri ve yaptıkları işler benim sinirlerimi alt üst ediyordu. Ne olursa olsun ebeveynlerime saygıda kusur etmeden tüm bu olanları içime atarak hayatıma devam ediyordum. Lise 1 de de derslerim gayet iyi ve başarılıydı.

Her gece evimizin terasıan çıkıp özellikle sıcak yaz aylarında yıldızları izlerdim. Okul zamanlarında bu pek mümkün olmuyordu. O zamanlarda ise sadece camdan bakmakla yetinirdim. Odamdan sadece bu lanet bilgisayarın ışığı ve camdan vuran ayın ışığı ile aydınlanıyordu. Odamın penceresi yola bakmadığı için haliyle sokak lambasıda o tarafta yoktu.

Herşeye rağmen nasıl olsa karanlığı seviyordum. Her akşam yemeğinde yemek tabağımı alıp yukarı odama çıkartıp karanlıkta yerdim. Neredeyse her işimi odamda iken karanlıkta yapıyordum. Siyah bir perde almıştım o sıralar internetten. Gündüzleri onu kullanıyordum. Geceleri ise pek gerek olmuyordu. Okula gittiğim zamanlarda ise odamı havalandırmak için camı sonuna kadar açıyordum.

Bilgisayar ve okul ikilisiyle geçiyordu hayatım kısacası. Bu sırada dünyada ölen milyonlarca masum insan ve çocukları düşündükçe çıldırma noktasına geliyordum.

Ailem beni biraz daha sıktığı zaman ise ilk defa evden kaçmayı düşündüm.