Burada duygu karmaşası yaşayabilirsiniz ama anlattıklarım hepsi gerçek.

12 sene önce televizyonu yakından izlemem sonucunda gözümün yukarı kaymasıyla başlayan bu hastalık 2 sene boyunca bu şekilde 2 sene sonra bayılmalara yol açtı. Hastanelerde tedavi beklerken doktorların sıkıntı takmaması beni çok üzmüştü.Ama şifasını belki buluruz diye hep gittim. Her doktor başka bi ilaç veriyordu hiçbiri hastalığıma teşhis koyamadı ta ki bir doktor EPiLEPSi diyene kadar. Yılda bir yada 2-3 kez bayıldığım oluyordu bir ara ilacı bıraktırdı doktor. 1 ay sonra bayıldım ve tekrar başladım. Bitiyordu geçmiyordu bu hastalık. Askerliğim gelmişti. Sırf askere gitmek için Üniversiteyı terk ettim. Askerliğimin ilk günü bayıldım. Ve revirden askeri hastane oradan ankaraya sevk ve 1 ay sonra askerlikten muaf oldum. Ama bu illet hastalık sanki ilerliyor. Sokağa çıktığımda bir anda yolda gözüm bir anda kirleniyor ve ardı ardına uyarı veriyor. Neredeyse sürünüyorum. Ama yine halime şükrediyorum çünkü benden kötü olan hastalar var. Verem, kanser, şeker hastaları ve yatalak hastalar var. Bakırköy de sadi konuk hastanesi acaba çözüm olabilecek mi diye oraya gitmeye karar verdim inşallah burası çözüm bulur. Umudumu kaybetmiyorum. Bazıları Cin diye hocalara gönderdi ama hiçbir hoca cin demedi genelde nazar diyip muska veriyorlar ama o musayit takınca ertesi hafta bayılıyorum. Bunu da anlamış değilim.

Bilimin tükendiği yerde ilimle devam etmek gerekir. Unutmayın hiçbir hastalık şifasız verilmez. Bundan 200 yil once insanlar kuduzdan ölüyordu. Kanseri yenerler var eminim bende bu hastalığı yeneceğim.