Halep'teki masum kardeşlerimiz adına

"Başımıza bomba yağıyordu... Bomba! Kendi halkına bomba yağdıran biri nasıl bu kadar vicdansız olabilir?"

Uyandığımda duymuştum bu sözleri. Kafam sarılıydı, hiçbir şey hatırlamıyordum. Yanımdakilere sordum ve binamızın yakınındaki bir parti binasına bomba atıldığını, binadan sağ çıkan olmadığını, beni de binanın biraz yakınlarında baygın halde bulduklarını söylediler. Beynim durdu. Zihnimdeki parçalar yavaş yavaş yerine oturuyordu. Kardeşlerimi tek güvende hissettiğim -fakat güvenli olmayan- evimize bırakmıştım. Şimdi onlar yok muydu?

Sonra yanımdaki bayanlara döndüm. Suriye halkından olmadıkları belliydi. Yanımdaki yaralılara 'Neredeyiz?' diye sordum. 'Kilis' cevabını alınca şaşırdım; ne kadar süredir baygın olduğumu bilmiyordum çünkü.

Türk topraklarına getirilince rahatladım. En azından güvencedeydik.

Ben aslında yarı Türk'üm, annem Suriyeli. Akrabalarımdan birine ulaşabilmek için Ankara'ya geçmem gerekiyordu. Bir minibüse bindim, parayı uzattım; fakat birileri bana vurmaya ve bağırmaya başladı;

'Buraya giremezsiniz!'

(Beğenilirse devamı gelecek.)