"hastayım galiba, dokunmayın bana bu gece" dedim. iyice gömüldüm yatağa..

biraz daha sürdü gürültüleri, sonra toplandılar çıktılar odadan, ışığı filan söndürdüler, giderlen gene tolga seslendi "hacı bak gelmeye karar verirsen net deyiz tamam mı?"

"tamam sağolun" dedim yorganın altından.

nihayet karanlıkta başbaşaydım kendimle..

o ara gene biraz dalmışım.

ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama telefonun titremesiyle uyandım..
mesaj ayşenden,

"çok özür dilerimm ben her şey için :'("

ne demekti şimdi bu?

bir an, sadece ufak bir an içimdeki köz haline gelmiş, kapkara, odunlaşmış kalbim içten içe tutuşur gibi oldu..

"nasıl yani?" yazdım yolladım, aq , edebiyat yapacak dermanım kalmamıştı.. elim ayağım titremeye başlamıştı yine..ne demekti şimdi bu?

edit: ebru yazmışım ayşen yerine aq *
cevap geldi,

"özür dilerim çünkü farkında olmadan fazla yaklaşmışız birbirimize, sanırım suçlusu benim. arkadaşlığımızın o yöne kayıp o kadar ilerleyeceğini düşünmemiştim.."

gene nakavt olmuştum..

bir kaç mesaj daha attık birbirimize,

o arada neler yazdık, hatırlamıyorum, neredeyse yalvardığımı hatırlayabiliyorum..

bir de hayal meyal- kegib kegib hatırladığım şu cümleler var,

ben yazmışım,

"..bazen iyi olmak mutlu olmak için yetmiyor, aşk için yetmiyor.."

gene ben yazmışım,

"... tamam o halde, kalbini, onu hak eden birine ver."

ve son olarak o yazmış,

"..ben kimselere veremem kalbimi."

son mesajı buydu beyler..son mesajlaşmamız böyle olmuştu.. böyle bitmişti iki kişilik tiyatromuz..

kimselere kalbimi veremem demişti..zor kız... geçmişinden yaralı kız, güvensiz kız.. yanan, etrafına yaklaşanı da yakan bir kız..

kalbini kimselere veremezdi o..