Her sabah devlet babanın verdiği kömürümle sobamı yakıyorum. Kömürle yaktığım sobamın üzerinde kaynattığım bir paket makarnamı yiyor ve a haberi açıp biraz gerçek(!) haberimi de izledikten sonra bilgisayarımın başına oturuyorum. internetten püsküllü üstad kadirin o muhteşem tarih bilgisiyle ufkumu genişletiyorum. Facebook instagram gibi sosyal medya hesaplarımdan siyasi ve dini paylaşımlar yapmayı da unutuyorum. Sonra kafa dağıtmak üzere dışarı çıkıyorum. Yolda gördüğüm suri düşkünlere yüklü miktarda bağış yapıp türk dilencilere allah versin kardeşim diyorum. Suriye markete girip bir paket sigara alıyorum. Sonuçta din kardeşim, kazansın. Arabama atlıyorum. Sırf yeşillik olsun diye yss köprüsünden geçiyor vay be devlet yapıyor diyorum. Köprüde gereksiz bir iki tır attıktan sonra hiç nedensiz marmaraydan karşıya geçip geri marmarayla dönüyorum. Bi de Osmangazi turu yaptıktan sonra eve gelip öğlen yemeğimi yiyorum. Ne mi yiyorum? Tabi ki makarna... Ahmet Mahmut Ünlü Cübbeli Hoca Efendi'nin hoş vaazını da dinledikten sonra ne kadar dini sömüren güruh varsa hepsinin paylaşımlarını beğenip paylaşıyorum. Bir ortama giriyorum. Siyaset açılıyor. Ben hemen o kara geceden -evet bildiniz 15 Temmuz'dan- bahsediyorum. Yılmayacağız yıkılmayacağız bölemeyecekler söylemlerini kesinlikle esirgemiyorum. Geçmişte yaşanan bazı olayları fetönün üstüne yıktıktan sonra ortamdan ayrılıyorum. Tabiki de bu süre boyunca bildiğimi okuyorum. Diğerlerinin dedikleri bir kulağımdan girip diğerinden çıkıyor. Akşam oluyor. Bir paket makrnamı yiyip dirlişi de izkedikten sonra yatıyorum. Yatmadan önce mustafa armağan'dan bir iki satır okuyup uyuyorum.