mekan kalabalıklaşmıştı. insanların yüzünde nedenini çözemediğim bir yaşama sevinci vardı. sanki dünyada hiç kötülük yokmuşçasına herkes gülümsüyor, şakalaşıyordu. biliyor musunuz, bazen böyle anlar olabiliyor. herkesin güzel çıktığı fotoğraf karesi misali, herkesin mutlu olduğu zaman ve mekanlar da mümkün. sanırım bu da o anlardan biriydi.

gözlerimi ondan alamıyordum. bugüne değin karşılaştığım en düzgün, en doğurgan kalçalara sahipti bu kadın. kıvrımlı poposunun kokusunu, pürüzsüz teninin kekremsi tadını hayâl edebiliyordum. böylesi bir canlıya sahip olmak için bir erkek ne yapmalı? 

bedük'ten bi dans etsek çalıyordu. 

havada uçuşan notaları görebiliyordum. hızla ağaçların arasından geçen kuşların havada bıraktığı izi, yerdeki karıncanın ayak seslerini duyabiliyordum. varoluş bir metin belgesine dökülmüş, her bir şeyi tek tek okuyordum. tüm dünyayı soluyordum.. 

işte tam o an kendi kendime bir söz verdim. bedeli ne olursa olsun, neye mâl olursa olsun, bu kafeden onsuz ayrılmayacağım.

• * *