Yokuştan aşağı bir kosusum var ayaklarım bırak gotumu kafama çarpacak o korkuyla, yokuşun sonunda cadde vardı çıktım orda geçen arabanın önüne filan atlıyorum kimse durmuyor, bir tane motor durdu (hayatımı kurtaran adamdır) noldu dedi bana abi dedim arkamdan adamlar kovalıyor beni dedim nolur beni ana caddeye at dedim, o zamanlar taksimde çalışıyorum, Beni caddeye bıraktı metroya binip taksime gittim, iş yerine gittim müdür oradaydı konuştuk anlattım böyle böyle dedim bugün burda yatsam mı dedim olm yat tabi de olmaz böyle kimdir nedir Gel konuşalım diyor yok abi dedim hayatta gitmem dedim neyse Gece yarısına yakın bu arabayla eve bıraktı beni, züt korkusu dinmedi bende, ertesi gün gittim ise akşama doğru Bizim çocuklardan biri arada "sizin sokağın başında arabada Murat'ın adamları bekliyor dikkatli ol" dedi eve gidiyorum ama gölge gibiyim koselerden korka korka gidiyorum eve, Afrika'daki ceykanlar gibi amk heran tetikteyim, Neyse girdim eve kuzenleri aradım anlattım olayı 2 tane kuzen ensesi kalinlardan eli kolu uzun adamlar, rahat ol filan dediler ama işte olamıyor insan