Sa beyler ilk entryim yazabilecek anlatabilcek kimsem yok, Allah'tan başka bi burası var. üniversiteli bi kardeşinizim 3.üniversitem bu diğer ikisini bıraktım ilk senede, bir sürü insanla tanıştım bu yaşıma kadar ölüm gördüm kazık yedim terkedildim kullanıldım gurbete gittim yalnız kaldım ama bi şekilde mutlu olmaya çalıştım hep kimseyi üzmedim bilerek kalbini kırmadım iyi bir insan olmaya çalıştım, çok arkadaşım var ama geçekten dostum diyebiliceğim biri hiç olmadı 2 aydır bi kızla çıkıyoruz 2.sevgilim bu arada , hayatımda ilk defa bu kadar sevildiğimi hissetmeye başlamıştım ki artık o da soğuk davranıyor ilk defa bu duyguyu hissettim ben hayatımda ve gerçekten ben de onu sevdim şimdi söyleyin beyler bu hayatı yaşamayı anlamlı kılan ne?? tek bir gün bile isyan etmedim ama hayat bana karşı neden bu kadar acımasız dışardan bakınca 3-4 yaş yaşlı görünüyorum ama eve gelince küçük bir çocuk gibi ağlıyorum bunları yaşamayı hakedicek hiçbir şey yapmadım, mutlu olmayı nasıl beceriyorsunuz bi anlatın, anlatın ki ben de bi şeyler yapıp şu hayatıma bi anlam katayım