adı maral. kendi halinde, beyaz tenli, renkli gözlü, kırmızı yanaklı, sevimli bir kızdı. birgün sınıftaki soytarılardan biri bunla ermeni muhabbeti başlattı.

ermeni nedir? yenir mi, içilir mi ? bilmiyoruz. çocuğuz henüz.

provakatör bin anlatmaya başladı. bunlar müslümanları kesiyorlar. türkleri yakıyorlar buldukları yerde. evlerine zütürdükleri çocukları kesiyorlar.

en son kızın defterini yırttılar, kalemini çaldılar, çantasını camdan aşağı attılar.

o günkü bakışı hiç gitmez gözümün önünden. o korku dolu bakışları, ne olduğunu anlamlandırmaya çalışan bakışları. dolan gözü, titreyen çenesi.

tek suçu kendi tercihi olmadan başka kökenli bir ailede doğmasıydı.

ortaçağda görülmez bu denli soytarılık. türkçüsü, kürtçüsü, tüpçüsü...

ben üstünüm çünkü ben türküm, ben üstünüm çünkü ben kürtüm. öbürü aşağıdır çünkü o ermeni, berikinin dıbına koyayım o da araptır.

kimsede demiyor ki; ben insanım, insana yaraşır şekilde yaşayayım...

dünyayı bu gerizekalılar yakacak. milletini sev, hain olma, ama gerizekalı da olma.