Havanın grimsi renginden boğulur gibi hisseder ya insan, tam da o tarz bir hissiyetle bindim otobüse, çıktım yola eve doğru. Tıkış tıkış havasız, klostrofobik yirmi dakikalık bir yolculuğun ardından eve gelişim ile direk telefonu elime alıp terasa geçtim. Belki de yalnız hissettiğim içim, bunaldığımı hissettiğim içindir, aradım bir kız arkadaşımı. Samimi ve sürekli konuştuğum bir arkadaşıma açılmak için telefon açmak sanırım asla unutmayacağım hatalardan birisi olarak aklımda kalacak sonsuza kadar. Bazı insanlar ile öyle bir riske girmemek gerek, bazıları hayatında dost olarak kalmalı ancak. Henüz gençliğime ver; insan hatalarından öğreniyor küçük büyük dersler, umarız ki bir daha yapılmaz, o konuyu yaşayıp göreceğiz.