Bir kaç gün aynı şekilde, gri bulutlarla kapalı sonradan hunharca kararan bir rutin ile ilerledi. Yürüdüğüm yollardan, üzeri buğlu otobüs camlarına çizilen çöp adamlardan, hatta ve hatta öyle ki dinlediğim şarkılardan bıkmış bir halde yaşayan mahlukata dönüştüm. Yine gençliğime ver; kendi derdim en kötüsüymüşcesine, şükretmesini bilmeden yaşamanın yanlış olduğunu bilmeden yaşadım, belki de sen de zamanında böyle yaşadın. O zamanlar da zaten bunu düşünüp gözlerimi açmadım. O da bir başka hatam olsun, sen çok üzerime varma. Ekim ayının ortalarına doğru, günlerden birinde bir dönüm noktasına giriceğimi keşke bilseydim, belki o zaman biraz şükrederdim.