Yapacak bir şey yoktu, birlikte kazandık, birlikte bitirelim mantığı ile o gün dışarı çıktık ve 2 sap harcaya harcaya sadece 30.000 dolar kadar kadar harcayabildik.

ülkedeki tüm fahişeleri üst üste koysak dahi o parayı 2 günde harcayamayacağımızı biliyorduk, gerçi harcamak gibi bir niyetimiz de pek yoktu.

Jamar evli ve garson olduğu insanlar tarafından biliniyordu, ayrıca karısına içerisinde bulunduğumuz durumu anlatmamış, dolap içerisinde duran paranın çalıştığı otelin sahibine ait olduğu yalanını söylemişti.

hem karısının, hem de onu tanıyanların gözüne batmamak için oldukça dikkatli davranmaya çalışıyorduk.

birkaç gün sadece kafamızı dağıttık, Jamar'ın çocuklarına hediyeler alıyor, yiyor, içiyor, eğleniyordum. Otel'de kalmayı kestim, Jamar'da garsonluğu bıraktı, evde durup ne yapacağımızı konuşuyorduk sadece.

istanbul'da bir kimya şirketinin muhasebe müdürü olan arkadaşıma konuyu anlattım, zaten içerisinde bulunduğum durumu biliyordu, birkaç yol vardı.

1. structuring yöntemi, yani parayı parçalayıp, farklı kişilerce bankalara benim adıma yatırılmasını sağlamaktı, güzel fikirdi lakin ne 15 20 kişi bulup onlara güvenebilirdim ne de onca zaman bekleyebilirdim.

bankaların koyduğu kotalar yüzünden bu denli büyük bir parayı kendi hesabıma geçirmem aşağı yukarı 30 günümü alacaktı, 30 gün ha bir şey oldu ha olacak pgibolojisiyle beklemek oldukça zor olacaktı bu yüzden bu fikrin üzerinde pek durmadık.

2. konu parayı fiziki olarak kaçırmaktı ki bu da oldukça saçma ve tehlikeliydi, yakalanma durumunda hem paranın kayıtsız olduğu için başımız belaya girecek hem de kaçakçılıktan yargılanma durumuyla burun buruna kalacaktık.

3. yöntemse tüm parayı Jamar'ın ellerine teslim edip üzerine paravan bir şirket kuracak, türkiye'de bir şirkete jamar'ı borçlandıracak ve parayı bu şekilde transfer edecektik...