16 yaşında iken, hiç unutmam pazartesi günüydü galiba. Bir aile gelmiş, işte biz evlat edinmek istiyoruz, çocuğumuz olmuyor klagib konuşmalar. Tabi bunları bana Tarık abi anlatıyor. işte Tarık abi beni söylemiş, çok zeki çocuktur, efendidir, yakışıklıdır eli yüzü düzgündür falan. Beyler bu aile tamam belgeleri halledelim demişler. Ben fazla heyecanlanmadım. Hayattan fazla beklentim yoktu artık. Siz hiç sizi seven kimsenin olmadığını düşündünüz mü? Ben bu düşünce ile yaşadım. Bi bi kaç arkadaş, Tarık abi falan vardı işte. Başka da hayatımda önem verdiğim hiç bir şey yoktu. Tarık abi bana büyük iyilik yapmıştı ama. Baya bi teşekkür ettim, aslında seviniyordum beyler. Belki de iyi olacaktı.

Neyse bu aile geldi. Adam 30-35 yaşlarında, kadın 25-30 yaşlarında, yani belli zenginler. Adam müteahhitmiş (nasıl bir kelime amk). işte ev yapan falan var ya onlardan beyler. Adamın adı Yusuf, kadının adı Oya. Beni gördüler işte konuştular baya niye buradasın falan. Anlattım beyler insan gibi konuştum onlarla. Çünkü ben de artık bir eve ait olmak istiyordum.

Bunlar benle konuştuktan sonra tamam dediler, belgeleri alıp 2-3 gün içinde seni almaya geleceğiz dediler. Ben sevindim tabi. Sağolun teşekkürler falan. Bunlar gittiler bizimkiler geldi işte hayırlı olsun kardeşim diye, ben de darısı sizin başınıza falan sevindim beyler kısacası. Çok güzel bir duygu bir yere ait olmak, bir aileye (her ne kadar gerçek olmasa da) sahip olmak. Ben hazırlandım toparlandım yavaş yavaş, helallik istedim herkesten Tarık Abiden falan. Sonra bunlar beni almaya geldiler 2-3 güne, ben de veda edip çıktım. Adamın arabası Volvoydu galiba, bindim işte ben tabi hayran hayran bakıyorum. Bunlar da söylüyorlar işte seni okutmak lazım, ileride ne olmak istiyorsun diye. Ben ne diyim beyler? Kendi babasının bile istemediği bir adam ileride ne olmak ister ki? Ben normal konuşmaya çalıştım yine, bir işe sahip olmak isterim dedim. Onlar okutmak zor olur bu saatten sonra, adam dedi seni benim yanıma alırım ileride gerekirse. Ben tabi şaşırıyorum bu kadar iyi aile nasıl olur diye.

Neyse geldik evlerine, müstakil bir ev bahçesi havuzu falan vardı. Çok güzel bir evdi. içeri girdik, bana odamı gösterdiler baya hazırlık falan yapmışlar. Beyler, bir yetimhane odasında 16 sene kaldıktan sonra kendi odanızın olması nasıl bir duygudur, kelimelere sığmaz. Hem de nasıl bir oda, böyle geniş, dolabı var, bilgisayarı falan da vardı. Ben ne diyeceğimi şaşırdım o an.

Beyler burada bitirelim, uyuyayım ben yarın partlar gelmeye devam edecek. Sokağa çıktıktan sonrası çok uzun baya uzun sürecek rezleri alın siz. Hadi iyi geceler.