Hayatımın cehenneme döndüren ziyaret bir cuma gecesi oldu. En son cinayetimin üzerinden henüz iki gün geçtiği için hala mutluydum. Islık eşliğinde son günlerde popüler olan bir reklam cıngılını mırıldanıyordum.
Anahtarı kilide sokmadan önce tükürüğümle yapıştırdığım kıla baktım. Yerinde duruyordu. Ben yokken kimse kapımı açmamıştı.
Biraz paranoyak olduğumu söylemiş miydim?
Evimde beyaz ışık bulundurmam; salonda, rahat koltuğumun yanında bir okuma lambası vardı. Onu yaktım ve kahve kupamın altlığının yanındaki sarı zarfı gördüm.
Olduğum yerden bir yarım metre geriye sıçradım.
Birisi evime, yuvama, kaleme girmişti! Bütün tuzakları aşarak hem de… Bir an müthiş güvensizlik, korku, kızgınlık duygularını ardı ardına yaşadım. Dizlerimin bağı çözüldü ve yere yıkıldım.