Beyler köydeki tuvalette bi tane örümcek vardı eskiden. Kendimi bildim bileli hep o köşede dururdu. Bazen oltasına bikaç nimet asılı olurdu afiyet olsun bazen boş olurdu Allah rast getirsin derdim. Aramız baya iyiydi yani. Köye her gelişimde tuvalete girişimde beni sevgiyle karşılar ' Gel bi sarılalım! ' dercesine üzerime zıplamaya benzer bi fake atardı ben de yok kanka sağol diyip bi adım geri atardım. He kendimi bildim bileli dedim ama o örümcek hala aynısı mıdır yoksa torunu çocuğu mudur bilmem ne kadar yaşıyorlar bilmiyorum. Ama kesin onun soyundandır kendisi değilse bile o yüzden beni hep tanır. Bugün yine girdim tuvalete ilerledim malum yere doğru . Varınca yine o köşeye baktım. Ancak o gitmişti. Sanırım densizin biri dışarı atmıştı hatta belki öldürmüştü. Çünkü beni asla terk etmezdi ve terk etse bile onu bi daha tanıyamayabileceğimi bilirdi. Orda olmadığını görünce sarsıldım az kalsın dengemi kaybedip o avluya basıyodum son anda duvara tutuldum. Tuvaletim sıkıştığı için şoku atar etmez eğidim ancak yok beyler o üzüntüyle gözüm yaşarmıştı ve yapamıyordum . 5 dakka sonunda sonunda kendime gelebildim ve sonra çıktım . O zaman bu zamandır aklımdan çıkmıyor sizinle paylaşayım dedim. Şiir bile yazardım bunun üstüne de yetenek yok. Napıcam bilmiyorum artık resmen bi dostumu kaybettim beyler. Hiçbir zaman köpeğim kedim olmadı ama sanırım onu kaybetmek gibi bir duygu bu. Neyse beyler ben daha devam edemeyecem kendime gelmem lazım kusura bakmayın görüşürüz.