bağlı kalıyordu!
nedir ki beni tekrardan burada yazmaya bırakan?
bağımlılık?
hayır.
kendimi bildiğimden beri her türlü bağımlılığa karşı durabilen bir iradeye sahiptim.
öyle ki bir hazan gecesi akan yağmurda dans etme isteğiyle bile zapt edebiliyordum!
beni buraya bağlayan yegane şey ömrümde kaçmaktan sıkıldığım, aslen kaçarak kurtulamadığım o koca boşluk:
umut.

Umut ne demek iyi bilirim, beni buraya bağlı bırakan bundan başkası olamazdı ve yanında bilhassa hatırlanma vebali, tam olarak budur!
bilirsiniz işte.
hesaba giriş yapar yapmaz mesaj kutusunda birikenler beni doğruluyacaktı, o zaman bilemezdim elbet günlerce düşünürdüm, sahi iyi düşünürüm!

tam olarak yazılanlar günlerce bir gün dönüp okuyacağım umudu ile karalanmış, oraya bırakılmıştı.
haklı çıktılar, artık sizin hakkınızda havada kalmış bir veda ile gidişin arkasında dize dize sıralanan özleme bakamazsınız öylece.

ve bunun çaresi olabilirdi bir nevi.
bu da dostlukları bağlayıp umutları çöpe atmaktır, zordur evet.
dostlarımdan vazgeçemezdim ben de hesabı sildirmeye karar verdim.
hesap silinirse mutlak mesajlar gelmeyecek ve hatırlanma vebasından kurtulup unutuluşa kavuşacaktım!
çıkış da buydu, olması gerekende buydu.
çünkü birdaha bu hesaptan başka bir hesapla dönüşüm olmayacaktı, bu sarihti.
ve ben bir gün boyunca gelen mesajlara dürüst cevap vermek durumundaydım.
ne yani iki kez vedalaştığın insanlara şimdi döndüğünü söyleyecek olmak?
bu nasıl alçak bir hezeyandır, sorgulanmalılar.