Her sabah yaptığım gibi çayımı ve simidimi alıp kahvenin en iyi yerine oturuyordum. Bu ortamı çok seviyordum, sabah sabah verilen haberleri dinlemek, işyerlerini yeni açan esnaflar, oturduğum kahveye yeni gelen birkaç müşterinin sohbetleri ve sabahın atmosferi. Bunlar aslında sıkıcı bir okul gününde bir nebze olsun huzur veriyordu. Simidimin son lokmasını ağzıma atıp, son yudum çayımla simidi eriterek yuttum ve her zamanki gibi çayın parasını ödeyip süleyman abiye "kolay gelsin" diyerek okulun yolunu tuttum. Bu hayatta pek fazla arkadaşım yoktu, fazla sosyal biri değilim açıkçası fakat bu hayatta elbette en yakın arkadaşım, dostum diyebileceğim biri var. Gürkan her zor zamanımda yanımdaydı. Gerçek dostluklar zaten zor zamanlarda belli olmaz mı? işte Gürkan dostluğun beden bulmuş haliydi. Sınıfa beraber girmek için okulun kapısında bekliyordu beni. Gürkanla selamlaşarak sınıfın yolunu tuttuk.