Kapı çaldı nihayet, heyecanımı içimde saklamaya özen gösteriyordum. Olası bir heyecanımı görürlerse, özellikle annem ve babam, “sen var ya çok bin adamsın” şeklinde gülüp duracaklardı bana. Tecrübeyle sabit. Ben de odamın kapısına çıktım ve gelecek dünya güzelini beklemeye başladım. Sonuç gerçekten harikaydı: Kız muhteşemdi. Siyahları giymişti o da. Asi olması hoşuma gitti, birlikte, o ergen sesimizle hayata kahredip sarılabilecektik. Teker teker aile fertleriyle tanışıp odama çekildim. Kızın benim gibi bir adamın kolay lokma olmadığını, ortamlara dahil olmadığımı ortamları benim yarattığımı öğrenmesi gerekiyordu! Odada, kafa ütüleyen rep şarkılarını dinleyip, bir yandan da içeride ne olduğunu merak ediyordum.  Sonunda babam içeri girdi ve “Musti, arkadaşını yalnız bırakma istersen” diyerek beni  herkesin oturduğu yere, salona davet etti. Ben hala kendimi ağırdan satma peşindeydim. “Yani anlamıyorum neyi çözemiyorsunuz bensiz. Kim o sıkılan, sen misin küçük hanım? Bak ben işi gücü olan adamım tamam mı?” tavrıyla salona girdim. Herkes yuvarlak masa etrafına oturmuş konuşuyordu. Sohbet iyi gidiyordu. O sırada çorabımın delik olduğunu fark edip hemen ayağımı halının içine soktum.  Koca masayı kapayan devasa tişörtün içinden, bir küçük kafa, sağa sola bakınmakla meşguldü. Esen hafif bir rüzgar, tişörtümü havalandırarak insanlara basınç olarak dönüyordu. Gelmemle ortamda oluşan gerginlii fark ettim ve nihayet, kızla bir kaç kelam etmeye başladım.