Gencler merhaba yazi karakter sinirina takildigi icin şu linkten okuyun tamamini bana aittir;

http://muhafazakarolmayan...m-ve-intihar-uzerine.html

"Her nerede olursanız olun, ölüm sizi bulacaktır. Hatta çok sağlam kalelerde olsanız bile" (Nisa 78)

Ölüm;

En az doğum kadar bir gerçek,her yaşayan insanın kafasındaki bir bilinmez, üzerine efsaneler, şiirler yazılan bir olay...

Bazıları deneyimledim der anlatır, bazıları ahireti düşünüp çalışır, bazıları üst bilince kavuşmayı bekler, bazıları bitki olacağını söyler, bazıları da büyük bir uyanışın ilk adımı der ölüme...

Fakat bir 'bilinmez'dir ölüm. O yüzden size ölüm sonrasından bahsedip saçma teoriler anlatmayacağım.

Sadece size ölüme karşı olan davranışlarımızdan ve intihardan bahsedeceğim, kısa ama sizi düşündürecek bir yazı olacak, asıl amacım da zaten bu.

Sevdiklerinizw ölmeden onlara sarılmanız gerektiğini, hiçlik yolunda neler yaptığınızı, bakışımızı ve hatalarımızı anlatacağım.

Bilinmeze giden bir hayatı niye cehenneme çevirir insanoğlu? Niye ölümü hayatının bir parçası olarak görmez mesela? Cevabı çok basit çünkü her insan bilinçaltında öyle ya da böyle 'ölümsüz olduğunu' hisseder, işte bu duygu alıkoyar bizi bu korkunç düşünceden.

Odyessia'yı da sarsan bu ölüm korkusunu anlatan çok güzel bir pasaj vardır;

"Biz Argoslular sayardık seni sağlığında bir tanrı gibi,
burada, ölüler arasında da sürdürmedesin gücünü,
hiç üzülme, tasalanma Akhilleus, öldün diye.
Ben böyle dedim o da hemen karşılık verdi, dedi ki:
-Ballandırma bana ölümü, şanlı Odyessus,
bütün geçmiş göçmüş ölülere kral olacağıma
el kapısında kulluk edeydim keşke,
varlıksız, yoksul bir çiftçinin yanında ırgat olaydım."