insanlarla iletişim kurarken hayvan evcilleştirme, çiçek bakımı ve küçük çocuklara bakıcılık etme konusundaki tecrübelerim aklıma geliyor. insanlar saksı çiçeklerine benziyor bence. Her insanın birtakım ihtiyaçları var. Kimisi daha az su istiyor, kimisi daha çok; kimisi güneş istiyor, kimisi gölge. Bu ihtiyaçların düzenli olarak karşılanması gerekiyor. Bunu zaten bilmeyen yoktur. Ama bir de şu var. insanların ihtiyaçlarını en doğru şekilde tespit edip giderdikten sonra o kişiye müdahale etmemeliyiz. Fazla su verirsek, toprağını çok sık havalandırırsak, çok aşılama yaparsak, çok gübrelersek çiçeğimiz solar. Bebek bakıcılığı tecrübelerim gösteriyor ki eğer bir çocuğa ihtiyaçlarını giderdikten sonra müdahale etmeye devam edersek çocuğun insan olma becerisine müdahale etmiş oluyoruz. Örneğin çocuk boyama kitabı istedi diye ona küçük çocuklar için bir boyama kitabı ve 12li kuruboya almak yerine tuval ve yağlı boya seti alıp onu resim kursuna gönderirsek çocuğumuzun gelişim sürecine müdahale etmiş oluyoruz. Sürece müdahalelerimiz arttıkça da çocuğumuzun kimyasını bozuyoruz. insanlar böyle böyle deliriyor. ihtiyaçları karşılanmış ama müdahale edilmemiş bir insan göremiyorum çevremde. Ama çiçeklerden öğrendiğim çok güzel bir şey daha var. Solmuş bir çiçeğin ihtiyaçlarını uygun şekilde giderdiğimizde geri çiçek açma ihtimali var. Bazen de bu ihtimal yok. Artık ölmüş oluyor. Ama insanların tepki verme hızı çiçeklerden daha yüksek ve insanlar için daha ümitvar olabiliriz. Eğer anne olabilirsem çocuğumun ihtiyaçlarını karşılayacağım ve onun yaşamsal sürecine müdahale etmeyeceğim