Uzun yazacağım ama vaktini ayırıp okuyan, entry giren, dertleşmek isteyen varsa beni mutlu eder.

insan ömründe 1 defa aşık olur derler ya. Cidden doğru o söz. Bundan yaklaşık 4-5 sene önce yeni bir okula geçmiştim, bir kız vardı, o da yeni gelmişti okula. Ela gözlü, kumral, kıvırcık saçlı, hayatımda gördüğüm en özel ve en güzel kızdı benim için. Ta o zaman hoşlanmaya, bir şeyler hissetmeye başlamıştım. Çok utangaçtım o zamanlar, kıza selam vermeye bile utanıyordum. 2 yılda toplasak 10 dakika falan konuşmuşumdur. O 2 yılda bir tane de sevgilisi olmuştu, sevgilisi olduğunu bile bile kıza yakınlaşmaya çalışmam karaktersizlik olurdu zaten. Bir süre çıkıp ayrıldılar. Üzülmedim de, sevinmedim de. 2 yıl bu şekilde geçti, benim duygularım daha da yoğunlaştı, daha kızın haberi yok. Sürekli dua ediyordum.

Kıza açılmaya karar verdim. Ama hala az çok utangaç biriydim. O yüzden direk kızla gidip konuşamadım, kuzeniyle arkadaş sayılırdık (kuzeni kız), onun aracılığıyla söyledim her şeyi. 2 yıldır sevdiğimi, konuşamadığımı, benim için değerli olduğunu vs.. Kız şaşırmış biraz, beklemiyordum falan demiş, kibarca reddetmiş.

Üzülmüştüm, yıkılmıştım, 2.5 yıldır hayalini kurduğum şey olmamıştı. Saçma sapan triplere girmeye başladım. Mantıksız davranışlar yaptım, arkadaşlarından onu ikna etmesini istedim, kendisine defalarca mesaj attım, yüz yüze konuşmak için evine gittim vs. Bunların hepsi sonuçsuz kaldı, ve kız haklı olarak benden nefret etmeye başladı. Yüzüme bile bakmıyordu artık. Benden kaçıyordu gördüğü her yerde. Bütün sosyal medya hesaplarından engelledi. Sonra birisiyle sevgili oldu, her gün gözümün önündelerdi, bir kez daha yıkılmıştım. O çoçukla tartışmalar, dayılanmalar falan en sonunda birbirimize girdik, kavga ettik. Kızın kulağına gitmiş, temiz bi azarladı beni, haklıydı, sesimi bile çıkartamadım. O aralar da kızın annesi yeni ameliyatlıymış, durumu hassasmış (sonradan öğrendim).

Daha sonra tam bir sene yalvardım affetmesi için, defalarca kez özür diledim, en azından arkadaş kalalım dedim. Ama o kadar saçma davranışlarım olmuştu ki kız affetmedi, her özür dileyişim de daha da mesafe aldı bana. Bu arada da 1 sevgilisi daha oldu.

Zamana bıraktım. Unutmaya, nefret etmeye çalıştım, başaramadım. Başka insanlardan hoşlanmaya çalıştım, başaramadım. Şuanki aklım olsa, yemin ederim ki hiçbiri yapmazdım. Tam 1 yıldır, hatta belki daha fazla süredir haftanın her günü birbirimizi görmemize rağmen hiç konuşmadık, hiçbir şey olmadı. Hatta unuttum sanıyordum. Ama yaklaşık 1 haftadır yine sevdiğimi hissediyorum. O bana göre çok güzel bir insan, o gülünce ben mutlu oluyorum, o üzülse ben ağlıyorum.

Sosyal medya hesaplarında attığı engeller hala duruyor. Sevgilisi var mı yok mu bilmiyorum. Hakkımda ne düşünüyor, nefret mi ediyor, bilmiyorum. Bir kaç tane erkek kankası var, onlarla konuşmasını kıskanıyorum, hazmedemiyorum. Umudum, beklentim kalmadı. Konuşacak cesaretim, daha doğrusu konuşacak yüzüm yok. Hem konuşsam ne diyeceğim ki. Onu bile bilmiyorum

içimi dökmek istedim, okuyanlara teşekkür ederim.