PART 1

Daha doğrusu dünyadaki tek insandım, buraya henüz kıtalar ayrılmamışken, dinozorlar yeni yeni baş göstermişken geldim. Kabul ediyorum; sizden kat ve kat yaşlı olmama rağmen, sizden genç gösteriyorum.

Sanırım bu ilk bedenim olmalıydı. Her şey o kadar karmaşıktı ki ilk üç yüz yıl boyunca... Kendi kendime anlaşıyor, içimdeki doğal üreme dürtüsünü bastırmaya çalışıyordum. Nihayetinde mor renkli minik dinozor gibecek değildik.

Biraz hızlı geçeyim isterseniz;
Kendi kendime avlanmayı öğrendim, toplamayı ve hastalandığım zaman yerdeki bitkileri toplamayı. Bir çok zehirli bitki vardı, sanırım onlara karşı bir bağışıklığım var ki hala hayattayım. Buraları çokta önemli değil, dünyada yalnız başıma olmadığımı ilk başta her zamanki yolumun üstünde ayak izleri gördüğümde anladım. Kışın kuzeye, yazın güneye iniyordum. Evet size biraz ters gelen bir durum fakat dönemin şartları bunu gerektirdi.

Gördüğüm küçük ayak izleri kayalık bir alana gelince kayboluyordu. Tıpkı benim ayak izlerime benziyordu fakat birazcık daha küçüğü. ilk başta bu durum beni çok korkutmuştu, ama sonra ayak izlerinin küçüklüğüne bakınca onlardan üstün olduğumu düşünerek yolun kenarında çıkmış (gerçi burada istediğiniz yere yolun kenarı diyebilirsiniz zira belirli bir yol yok) büyük bir ağacın üstüne tırmanarak buradan geçenler tekrar gelene kadar beklemeye karar verdim.

http://www.imgim.com/0291...ca6-9f0e-c2d8d1433ef4.jpg