arka sırada otururdum ben. boyum uzun değildi. çakal bir tipte değildim hem.

gömleğim hep ütülü, kravatım muntazamdı. güzel bir ceketim vardı, ayağa kalkınca muhakkak iliklediğim. başkan diye seslenirdi bana arkadaşlarım. bazıları da ismimin başına baba eklerdi.

yaşımdan büyük davrandım ben hep. ya öyle davranılması gerektiğini düşündüğümden, ya da karakterimin bir parçasıydı bilemiyorum. ciddiyet vardı bende. çocukça hallerim hiç olmadı. hocalarım öğrenci gibi sevmezdi beni, cidden sayardı.

oturup siyaset konuştuğumuz, edebiyat yaptığımız genç öğretmenler vardı. örnek öğrenci modeliydim. sayısalcı olmama rağmen hiç beceremediğim geometriden de o sebeple geçtim zaten. gidip konuşmama gerek kalmadan adam beni bir köşeye çekmiş; bunu beceremediğini görüyorum, ama uğraştığını da görüyorum. sözlü ile geçireceğim takma kafana demişti mesela.

tüm bu ciddiyetin bazı zararları vardı...

bizim zamanımızda yaşadığımız küçük ilde parti dedikleri gibko ortamlara akın başlamıştı. kimse davet etmedi beni.

sevdiğim bir kız vardı. benimle sırf gördüğüm saygı için alakadar olurdu. seviyorum bile diyememiştim. beğendiği yazılarımı fotokopi çektirirdi. sevgilisine yollamak için temize geçiyormuş meğer.

mutluluğumu gösteremedim. acımı yansıtamadım. mümkün mertebe mimikten uzak beton gibi gezdim aralarında.

sonra üstüme yapışan şeyi yıllarca taşıdım.

duygularımı unutmamak içinse sürekli yazdım ben.

çok kadın tanıdım. hiçbirinde yazdıklarımı bulamadım. sonra anladım ki ben bir hayali gerçek sanmışım.

hevesim kaçtı.

çoğunuz gibi gamsız ve ar perdesi yırtılmış bir huur çocuğu gibi davranmak nasıldır acaba ?