Chapter: YALNIZLIK

Hayatta hep yalnızdım. Kış arkadaş edinme girişimlerim hep başarısız olmuştu. Bunun sebebi aile içi sorunlarımın özel hayatımda mutsuzluğa sebep olmasıydı. Yine yalnızdım. istanbul cehennem olmuştu bense o cehennemde ki küçük bir buzdağıydım. eriyip gidicek miydim zaman göstericekti. Düşüncelerimi kenara bırakıp harekete geçme kararı almam 10 saniyemi aldı. Hedefime doğru ağır adımlarla ilerliyordum ki 6 tane gri gözün üstümde olduğunu anladım. Hareket etmiyorlardı. Muhtemelen beni göremiyorlardı çünkü kokumu almaya çalıştıklarını fark ettim. Hızlı ve sessiz biçimde eve dönücektim. Hızlı olma kısmı başarıyla sonuçlandı ama sessizlikte sınıfta kaldım. Bacağımı kapıya çarptığım anda üzerime koşmaya başladılar. Kapıyı hızlıca kapatıp 2.kata çıktım. Bir planım vardı ama işe yaramıcağı fikri ağır basıyordu. Ama denemem lazımdı. Başka seçeneğim yoktu özür dilerim anne. Annemin cesedini bulmam uzun sürmedi. Mutfağa doğru sürükledim. Az sonra annemi parçalarına ayırmak zorunda kalıcaktım. Ve yaptımda. Zalimliğimin sınırı yok galiba. Saatler önce uyuyordum şimdi ise annemin cesedini parçalıyorum. Hayat garip. insanoğlu yaşama içgüdüsü ile her şeyi yapabilicek potansiyele sahip. Annemi yani annemden geriye kalanlarıda parçaladıktan sonra. Kanlı zemine uzanıp yuvarlanmaya başladım. Her yerimde annemin kanı vardı. Ne olur ne olmaz diye ellerini kesip iple boynuma astım. Zor oldu ama başardım. Terlemiştim. Susadığımı fark edip çeşmeye ağzımı dayadığımda soğuk su boğazımdan mideme inerken içinde olduğum durumu birazda olsun unutturmuştu. Artık hazırdım ya ölücektim ya da planım başarılı olucaktı. Tekrar aşşağı indim, az önce kapıyı kırmaya çalışan ölülerin orda olmadığını fark ettim. Belki de planım işe yaramıştı.