Bölüm 2 ) Mükemmel iyilik

Daha önce...

Karakterin değişmeyeceğine inanırdım. Yere bir tohum atarsın. Ve o tohumdan sadece 1 ağaç yetişir. Kuraklık, yağmur, ayaz. Bunlar o tohumdan çıkacak şeyi değiştiremez. Hayatta yaşadığım olumsuzluklar karakterimi değiştiremez. Sadece kötü olaylar geçene kadar biraz eğik ve bükük devam ederim hayatıma. Ancak güneş doğduğunda yine sırtım düzleşir.

Peki ya hiç mi yolu yok başka bir ağaç çıkmasının yolu?

Elbette var. Eğer tohuma dışarıdan müdahele edersen, onun içine başka bir kimyasal enjekte edersen. işte o zaman karakteri değişir. Hayatını tepetaklak edebilecek bir olay karakterini sonsuza kadar değiştirebilir.

Her zaman bunu düşünmüşümdür hayatımda. Çocukluğumdan beri kimseye bir zararım dokunmamıştı. Çocukken öldürdüğüm bir karınca için bile günlerce ağlayan birisiydim ben. Yüzü yaralı bir teyze geldiğinde tüm çocuklar kaçışırken ben gidip yarasını öpüp sorun yok teyze diyen birisiyim ben.

Başarılı, azimli birisiyim ben. Kıskançlığım yok. Öfkem yok. Hırsım yok. Hissedebildiğim tek şey iyi kalpli olmam. işte bu yüzden şuan odamda tek başımayım. Pencereden dışarıyı izliyorum. insanların hayatı mükemmel iken daracık bir odada kapana kısılmak bana adaletsizlik gibi geliyor. Pencereden içeri giren ışık sayesinde havadaki tozları görebiliyorum. Onlar benim tek arkadaşlarım.

Pekala bunları düşünmek için artık çok geç. Eldivenlerimi giydim. Aynaya son kez baktım. Çünkü bundan sonra bu beden farklı bir yola girecekti. Derin bir nefes aldım ve odamdan çıktım. Kötülerin her zaman bir hikayesi vardır. iyilerin hikayesi ise kötü olduklarında başlar ve artık benim hikayemin de başlama zamanı geldi...