Sen varken de hep yüreğimdeydin, gittikten sonra da aynı yerde öylece duruyorsun.
Eskiden okşardın, şimdi batıyorsun…

Sevmek ne büyük aptallıkmış.
Ve ben, ne kadar da çok sevmişim meğer… Acılar mutluluklardan beslenirmiş oysa. Çok büyük acılar çekiyormuşsun, çok büyük seversen eğer. Benim acımın nedeni de sensin. Suçsa kendinden çok sevmek birini, kabahatse herkesten farklı tutmaksa onun yerini; özrüm kabahatimden büyük benim. Çünkü çok sevdim. Suç da kabahat de benim. En kötüsü de bunun farkında olduğum halde bir yanım seni istiyor hala. Ne yapacağımı şaşırmış durumdayım. Kalsam katlanacak gibi değil, gitsem gönül razı değil. Senin olmadığın bir hayata dar geliyor ruhum.
Kaç beden yokluğun, dünyaya sığamıyorum..
Her şey bitti…
Bitmesini istemediğim ne varsa saman alevi gibi söndü hepsi.
Oysa ne kadar da temizdi her şey. Ne kadar da masumca sevmiştim seni. Bana sarılmana gerek yoktu, öpmen şart değildi, elimi tutmasan da olurdu. Aramızdaki mesafelere inat sıcaklığını hissedebilecek kadar seviyordum zaten. Telefonun ucunda sesine sarılarak uyuyacak kadar, öptüm dediğinde yanaklarım kızaracak kadar… Seviyordum işte. Her şeyden çok, her şeyden biraz katarak..