Neyse kızı akşam vakti bir kez daha arayınca bu kez telefonu açtı. Konuştuk öyle, neden açmıyorsun, neredesin,ben bu Allah'ın dağında seni düşünüyorum
sen benim telefonumu neden açmıyorsun gibi haklı sitemler ediyordum. Kız da duymamışım, uyuyordum gibi şeyler zırvaladı.Tam da hatırlamıyorum gerçi cevabını, yalan olmasın
şimdi.

Ktm'de ilk iki gün kimseyle arkadaşlık kuramadım. Normalde askerde arkadaşlık kurmak kolaydır.Çünkü orada herkes yalnız, herkesin birilerine bir şeyler anlatmaya ihtiyacı
var. Herkesin birine güvenmeye, biriyle muhabbet etmeye, dost olmaya ihtiyacı var.Çünkü ne ailen yanında,ne dostların,ne sevgilin, kimsen yok. Yapayalnızsın.Bir sen varsın
bir de silah arkadaşların. Onlar hem ailen olacak,hem kardeşin,hem dert ortağın.
Bu yüzdendir ki insan ne kadar çekingen de olsa askerde bunu bir şekilde aşar.Çünkü buna ihtiyaç duyar.
Fakat dediğim gibi ilk iki gün ben kimseyle konuşmadım.Öylece içime kapanık vaziyetteyim. Biraz da karakola gidicem diye orayı merak ediyorum.
Burada bir düzen tutturmaya lüzum yok sonuçta diyorum.E aklım hatunda zaten.