Ağustos sonu gibi tülaydan telefon geldi. Tülay sürekli arıyordu beni zaten. Kardeşim gibiydi, belki de annemden sonra en çok arayan soran o olmuştu.Ara sıra benim hatundan da haber veriyordu.
O yüzden tülay arayınca nöbette bile olsam telefonu açmakta tereddüt etmiyor, direkt açıp konuşuyordum.
Tülay bu sefer bana benim hatunla beraber üniversite sınavına tekrar girdiklerini ve neticede şehir dışında aynı okulu kazandıklarını, oraya gideceklerini söyledi. Yani bana bunun haberini Tülay verdi.Hal böyle olunca ben kızdan tamamen ümidi kestim. dıbına koyim hadi bana sormuyorsun, bana danışmıyorsun, bari bunu senden duyayım değil mi?Böyle asker mi beklenir?
Tülay'ın verdiği haberden sonra kızı aradım.
Ben:Hayırlı olsun,x şehrini kazanmışsınız, sonunda gidiyorsun yani?
Kız:Aaa evet fasist,ben sana haber verecektim fakat bazı ailevi problemlerim vardı, zaten sen de biliyorsun.Bu yüzden artık istanbulda kalmak da istemedim. Sana haber vermeye fırsatım da olmadı. Kusura bakma. Tekrar sınava girdik ve Tülayla birlikte gidiyoruz.

Telefonda konuşurken yine pek sesimi çıkarmadım. Telefonu kapatınca ana avrat dümdüz sövdüm. Ulan nasıl fırsatın olmadı?Bir mesaj dahi çeksen kafiydi.Ama ona söylemedim. Dağın başında hatunla kavga etmek, tartışmak,benim pgibolojim için pek hayrı alamet olmayacağı için, üstelemedim.