akıcılığı bakımından hikâye güzel panpa, eski yazdıklarında okuyucunun öğrenmesi gereken bilgileri diyalogların içine sıkıştırdığın için hikayenin akıcılığı kayboluyordu bunun biraz olsun üstesinden gelmişsin. (ecnebi dilinde buna "exposition dump" deniyor nasıl aşılacağı ile ilgili birsürü yöntem var araştırmanı tavsiye ederim.)

bunun dışında karakter gelişimini öncekilerden daha iyi işlemişsin durup dururken ortaya çıkan veya hikayenin yarısında önemini yitirip kaybolan karakterler yok

güzel fake atmışın ama biraz okuyucuyu kandırmaya yönelik hareketler bunlar bana pek doğal gelmedi

benim anlamadığım Nisan madem babasını bu kadar seviyor ve kurtulmak için kendini affetmemesi gerektiğini biliyor neden gerçekleri göstermiyor?

bir de ana karakterin yaptıkları bana mantıksız geldi, sırf kötü olsun diye kötü yazılmış gibi. üstelik yaparken pişmanlık duymamışsa ve aslında yaşlandıktan sonra değil de olaylar yaşandıktan hemen sonra ölmüşse şimdi niye pişmanlık duyuyor? ne değişti? ya da pişmanlığı ailesine duyduğu sevginden değil de icinde bulunduğu durumdan mı geliyor?

genel olarak hikâyeyi beğendim panpa, yazdıklarımı kendini geliştirebilmen için yazıyorum şahsi görüşlerim sadece

bi de evet o kendini affeden tek kişi benim, yazık bana