Her gece uyumadan önce aklıma takılan sorular var, kimseye anlatamadığım, kendimin bile yüksek sesle söylemeye korktuğum sorular. Eğer anlatırsam başıma gelecekleri tahmin edebiliyorum, anlatacağım kişinin benim uykularımı kaçıran düşüncelere destek vermesinden korkuyorum ama kimseye anlatamadığım için aklımdan atamıyorum. Beni yargılamadan dinleyecek birine ihtiyacım var. Çözümü yazmakta buldum. Bilmiyorum belki faydası olur belki olmaz. içime atmamın daha kötü sonuçlar doğuracağından korkuyorum, kimseye anlatamadığım şeylerin başıma gelmesinden korkuyorum, geleceğimin ellerimden kayıp gitmesinden korkuyorum, kısaca arkadaşlar ben çok korkuyorum. Son zamanlarda kendimi yaşlanmış hissediyorum, kendime saygımı yitirdiğimi düşünmeye başladım. Kendime de saygımı yitirirsem yaşamanın ne anlamı var? Çözümü yazmakta buldum demiştim ama şu an dikkat ettim yazmaktan bile korkuyorum. Aklımdan geçen düşünceleri sadece kendimin göreceği bu yere bile yazamıyorum. Yazık değil mi? Halime üzülür müsünüz acaba yoksa salak olduğumu düşünüp başına ne geliyorsa hakediyor diye ortak arkadaşlarımızla mı konuşursunuz? Sahiden arkadaşlar ne yaparsınız? Ne işe yararsınız? Neden sizlere en çok ihtiyacım olduğu zaman anlatma cesaretini bana veremiyorsunuz? Ben ufak telaşlarımı, anlık korkularımı, yapsam bile düzeltebileceğime inandığım hatalarımı veya düzeltebilme gücümü ne derseniz diyin ben bunları özledim.