yazdığım fonksiyon a ve b noktalarının aralarındaki mesafeyi fotoğrafta en yakın benzerlik gösteren piksellerin renk kodlarını alarak hesaplıyordu. kendi yazdığım programcık bile onunla aramızdaki mesafeyi bir hayli uzak hesapladı. sinirlenip, ona ne kadar yakın olduğumu fonksiyonsuz hesaplamaya çalıştım. daha da sinirlendim. peki ya o siyah ince saçlarıyla bana öfkeyle bakan, her hücresini ayrı ayrı yalamak istediğim kadın, bilebilir mi tüm bunları? benden 4 yaş büyük. potansiyelini bilsem de, bence tüm bunları çözecek analitik zekada kadın beni bulmazdı. bulsa da bakmazdı. zaten bakmadığına göre o belki de bahsettiğim seviyededir. yakalandım mı yoksa lan diye ürkmemek elde değil. bu hiç hoş olmaz çünkü beni ancak kameraların yakalayabildiğini düşünerek hayatımı sürdürüyorum. aksi beni öfkelendirir. gerçi öfkelenince onu ve evreni düşünüp çok geçmeden rahatlayabiliyorum. kendimin buglarını keşfettim. çoğunda o var. seviye demişken, satrancı da güzel oynadığını söyleyeyim. bunu ona ben söyledim, ama ben de kötü oynadığımı hiç düşünmedim, lichess puanım 500. ağzı da öyleydi, seviyeliydi. zıt kutuplar birbirini çektiğine göre mantıken benim de ağzım seviyeli olmalıydı. pek öyle değildi ama beraber fizik kurallarına karşı gelmemiz gülümsetmedi değil. newton bu günleri görse sevinirdi. çünkü bilim adamlarının ruhunda aykırılık yattığını gözlemledim. bu kadar uyumsuz bir çifti beraber görmek bilinçaltlarında yeni bir devrim olarak da algılanabilir. bu yüzden sürü pgibolojisindeki insanlardan pek bilim adamı çıkmadığına kanaat getirdim. onlar nasıl algılarsa algılasınlar kurallara karşı gelmek değil, bunu onunla yapmak tebessüm ettiriyor. seve seve onunla aynı sandıkta akp’ye bile oy verebilirdim. zaten kendisinin gizli akp’li olduğunu düşünüyorum. neden böyle düşündüğümü sormayın.