25 yaşındayım. Çalışıyorum. Hiç arkadaşım yok denecek kadar az. 4 arkadaşım var ikisi evli diğerlerini sallayın 3 ayda bir anca buluşuruz. Haftada bir gün iznim var moralim daha da bozulmasın diye annemi alıp gezmeye gidiyorum.

Baba tarafım beni hiç istemiyor. Çünkü hem okuyordum hem çalışıyordum ve hiç yerimde durmuyor koşturuyorum diye galiba. iş yerinde yükseltmiyorlar hakkımı yiyorlar. Ciddi ilişkiler yaşadım konu maddiyata gelince sonlandı. insanın içini dökemeyeceği birisinin olmaması çok kötü bir durum. Bunu atlattım çok şükür. Nasıl? Alıştım. Yalnızlık insanı güçlendiriyor çok güçlü oluyorsunuz.

Selam ve dua ile