insan beklediği birşeye hazırlıyor kendini fakat yine de bana mısın demiyor ayrılık. Aslında bu 2 yıl önce beraber aldığımız bir karardı. Sadece 2 yıl dile getirmedik ikimizde ta ki sen söyleyene kadar. Ayrılık acıdır, insanın midesine kramplar sokar. Uyuyamazsın uyursan da uyanamazsın. Uyanmak istemezsin aslında çünkü güzel günleri görürsün rüyanda.

Mesela izmir de geçirdiğimiz günleri görürsün. Bara oturduğumuzda senin ne kadar mutlu olduğunu, sarhoş olup el ele birbirimize sarılarak yürümemizi. Öpüşmemizi. Ya da istanbul da seni beklerken telefonda beni gördüğün an “aşkım” demeni. O kadar güzel bir tondur ki o mest eder adamı, atamazsın kulaklarından. Ya da beni gördüğün zaman gözlerinden okunan mutluluğu görürsün.

Ama olmadı. Olamadık. Biz hiçbir şey olarak başlayıp herşey olacaktık ama olamadık.

Bugün gerçekleri, olması gerekeni konuşma zamanı, ama neden? Ne güzel kandırıyorduk kendimizi. Evlenecektik. Çok mutlu bir hayatımız olacaktı, ama şimdi sen bıçağı sokman yetmiyormuş gibi birde çeviriyorsun artık “seni sevmiyorum” derken. Mesafe miydi tek sebep. Sevgi olunca mesafe mi kalırdı.

Sana bir hikaye anlatmıştım. Çocuk kıza kalbini veriyordu. Peki şimdi nasıl geri alacak o kalbi.

Aslında anlatacak çok şey var ama yazamıyorum. Bu yazıyı da sana gönderemedim sevgili.

Herşey olarak başlayıp hiçbir şey olarak bittik biz.

Hoşça kal.