Ona göre saldırganlık da libidanal(libido, insanın davranışlarının temelini oluşturan cinsel içgüdü, örnekle; muhtemelen aynı cinsteki insanların dostluk ve arkadaşlıklarında bile cinsel veya libidinal enerji var. Yani her an cinselleşebilecek, öte yandan sonsuz süre denetim altında olabilecek bir cinsel potansiyel. Biraz daha oturması için güzel bir alıntıyla; "bugün, bireyin bedence ve ruhça sağlıklı olduğunu kanıtlamak için göstermek zorunda kaldığı libidinal performans, ancak en derin düzeyde sakatlanma pahasına, dışadönüklerde de içselleşmiş hadımlaşma pahasına elde edilebiliyor." theodor w. adorno- minima moralia. cahil pijler) dürtülerin doyurulmasının engellenmesinden dolayı ikincil bir tepkiydi(açıklamayı okuyunca cümlenin başını unuttun dimi mk malı dön bida bak). Kısaca kişinin bastırılmış duygu artıklarının serildiği dağın tepesinden yuvarlanan küçük bir kartopunun duruma göre çığa dönüşmesi. Bu açıklamaya göre; sadece belli durumlarda ve uygun koşullarda ortaya çıkabildiğinden saldırganlık yaşamın kaçınılmaz bir parçası değildi. Ancak 1. Dünya Savaşının trajik günlerinden sonra Freud bu görüşü terk ederek insan saldırganlığının tanatos adını verdiği libidodan farklı ve ona ters bir işlevi olan bir içgüdüden kaynaklandığını ileri sürdü. Tanatos -ölüm içgüdüsü- adını verdiği bu içgüdü, yaşamın tahrip edilmesine ve sona erdirilmesine yönelik enerjidir. Freud’a göre saldırganlık da dahil olmak üzere tüm insan davranışları libido ve tanatos(ölüm içgüsü) arasındaki karmaşık ilişkiden ve gerilimden doğmaktadır. Şiddet, sadece birey ölçeğinde ele alındığında, bireyin artmış saldırganlık dürtüleri ile içsel kontrol düzenekleri arasındaki denge bozulduğunda gündeme gelir. Bireyin saldırgan eğilimleri ve şiddet fantezileri olabilir, fakat bunlar kişi kontrolünü yitirmedikçe eyleme dönüşmezler ve bir şiddet ortaya çıkmaz. Birey-şiddet pgibolojisi bu şekilde. Peki toplumları oluşturan bireylerin şiddeti devletleri nasıl savaşa ve şiddete sürükler ?