bir ömür geçirmeye mahküm edildik.
Uzatmayacağım mümkün olursa en başta niyetim bu başlarken bakalım ne olcak.
Çocukluk hayalim olan avukatılık mesleğini kazanmak için ayrı, okuyup bitirmek için ayrı emek ve zaman harcadım.. (Tabi üniversite yıllarında yaşadığım ekonomik ve pgibolojik problemleri direk pas geçiyorum)

Velhasıl nice fedakarlıklar yapıp sonunda aldığım ruhsat ile önümde güzel bir hayatın beni beklediğini düşüne dururken yaptığım iş başvurularına dönüş olmadı bir çoğuna zaten başvurma cesaretinde bulunamadım çünkü aranılan nitelikleri sağlamıyordum. Açın bakın ilanları, "ileri düzeyde ingilizce veya minimum 2 yıl deneyim" bu iki kriter zaten bir avukatın yanında veya bir şirkette ücretli olarak iş bulmanıza engel durumdur. Bide tecrübesiz avukat arayan ilanlarda da şöyle evlere şenlik bir ibare görürsünüz "icra, sözleşmeler hukuku, ceza... hukukuna hakim" pardon? lan nası hakim aq evladı nası! deneyimsiz bir avukat ilk işini arayan bir avukat, işi öğreneyim diye bir kapı arayan bir insan lan bu! (sansür : küfür küfür küfür).
Neyse çok geçmeden avukatlık ruhsatımı verirken kıvırıp g.tüme sokmamalarının sadece saygıdan olduğunu düşünmeye başladım.

Zira, ben kendi ofisimi açacağım ufak ufak çevre yapar kendi yağımda kavrulurum da diyemiyorsunuz, bu sadece büyük şehirler için geçerli değil mesela hatay gibi küçük bir şehirde yaşıyorsanız da masraf ve sadece masraflarla yüz yüze kalıyorsunuz(denedim ve yapamadım), iş gelmesi mucize gibi bir durum çünkü hukuk fakültelerinin kontrolsüz artışından dolayı elini atsan avukata çarpıyor, sana işini getirecek davasını verecek birini mesleğin ilk yıllarında bulman hayal. Ki elindeki işi kapmaya çalışan çakal avukat meslektaşlarla da mücadele ediyorsun oraya hiç girmiycem.

Velhasıl şuan 30 yaşında bir abiniz olarak hayatım boyunca intihar düşüncesine hep aşağılık bulmuş ve intiharı dillendiren her kim varsa eziklemiştim çünkü mücadelenin her türlü zorluğu aşacağına pes etmeye bir bahane olmadığına inanırdım ki hala da öyle düşünüyorum.

Ancak öyle bir bunalıma girdim ki bundan 2 hafta kadar önce kendimi silkip nolyo lan dedim birden: çünkü ciddi ciddi intihar etmeyi düşünüyordum sanki gayet doğal birşeymiş gibi.
Ben 30 yaşımda ruhsatını almış bir avukattım sevgili okuyanlar ve bu çocukluk hayalimi zorlaya zorlaya, ite kaka elde etmişken bir bakıyorum para kazanma imkanım yok, bu yaşa kadar sırf mesleği alayım da kurtulayım duygusu ile tahammül ettiğim babamdan ekonomik olarak bağımsız olmayı bırak evden dışarıya adımımı atamıyorum bu şaka değil cidden öyle, yıllardır asosyalliğin dibini yaşıyorum, her şeyi kariyerim için ötelemekten kaynaklı zaten alışkın olduğum bir durumdu ama baylar bayanlar 30 yaşından geriye baktığımda iyi ki şunu yapmışım ne güzel zamanlar geçirdim yaşamaya değdi diyebileceğim 3 tane şey sayamam, zorlasam çıkmaz yani. Böyle çile yüklendim kurtuluş olduğuna inandığım o gibik avukatlık ruhsatı için.. Ki açmak istemiyorum ama babamın bütün aileyi depresyona sürükleyen pgibolojik olarak ağır rahatsız biri olduğunu söyleyip geçeceğim sadece.
Bütün fedakarlıklar bir gün mesleğe başlayınca annemi ve kardeşimi de o herife katlanmaktan kurtarmak içindi. Şuan elimde sıfır. Ve her ne kadar geri dönüş alamasam da inatla iş başvuruları yapmaya devam ediyorum. Bu kadar kötü durumda olan kim bilir kaç tane avukat vardır diye düşününce.. ulan diyorum bana asgari ücret teklif etseler nasıl hayır diycem? çünkü onca başvurumdan sadece 2 tane dönüş aldım. Birtanesi kardeşim ben en az 2 yıl tecrübeli arıyorum dedi, diğeri de ikamet yerin neresi diye sordu, ben Zion dedim ama istabul a gelirim reyiz sen iş ver yeter.
"ulan aq evladı sen biliyon mu tek başına bir göz ev tutsan kira 7bin, ev arkadaşı diye 2 kişi bulsan 5bin kira ve faturalara ödeyeceksin. Ben sana 10bin versem de geçinemezsin" Bunu söyleyen avukat halime üzülmüştü sayın okuyucular, adam bana durumu açıklarken hüzünlendi.. O adamla konuştuktan sonra istanbul defterini kapattım direk, olmaz yani zaten tecrübesiz avukata 10bin veren olmaz max alacağım 8bin o da yediğime yoluma bile yetmez bankadan kredi çekmek zorunda kalırım yaşamak için.

Neden yahu! ya neden bu gibik yaşantıya katlanmak zorundayım ben. Lan Türkiye de yaşıyorum Türkiye.. Dünya haritasından yer seç orda yaşayacaksın deseler belki ilk seçilecek yerdeyiz lan! LAN NiYE BU YOKSULLUK NiYEEEEEEEEE!!!
iklim süper, tarih süper, insan kaynağı süper, jeopolitik süper.. LAN NiYE YOKSULUZ NE GÜNAH iŞLEDiK! yazarken gözlerim yaşarıyor sinirden ve çaresizlikten!

Sonra dedim ki amerika ya avrupaya kanada ya falan gidebilsem orda çalışır yaşarım, tuvalet temizlesem bile ekmeğimi kazanır onurumla yaşama şansım olurdu. Burda insanlık ayıbı olan asgari ücreti sana vermeye utanmayan patron bide büyük bir iyilik etmiş gibi her fırsatta ezer hor görür, bunlar babadan oğula nesil zaten ecdadını sktiklerim.
Neyse bu işin de öyle kolay olmadığın öğrendim yurtdışına çıkmak için de ayrı paran olacak hele ki çalışma izni almak ayrı dert o ülkelerde.

Dönüp dolaşıp hep kendime neden yaşıyorum ki sorusunu sorar oldum. Nefret ediyorum bu ülkeden de bu dünyadan da bu düzenden de halkı böyle perişan edenlerden de.