Ne istediğimiz bir hayatı yaşayabiliyoruz ne de olmak istediğimiz gibi biri olabiliyoruz. Geçmişin pişmanlıkları ile geleceğin kaygısı arasında savrulup duruyoruz. Her yeni gün başka bir umudu öldürüyor içimizde. Sahip olduklarımız arzularımızı karşılamıyor. Daha fazlasını istedikçe doyumsuzlaşıyor daha azına kanaat ettikçe kaybediyoruz. Hiçbir ideoloji, dogma ve öğreti ihtiyacımız olan yaşama amacını bize vermiyor. Bizi hayatta tutan şey kimimiz için ölüm korkusu kimimiz içinse hayatta kalma dürtüsü. Bu anlamsızlık hiçbir bilincin idrak edemeyeceği bir dipsiz kuyu. Hepimiz birer kuklayız. isteğimiz dışında var olduk ve yine isteğimiz dışında hareket ediyoruz. Yapılması gereken tek birşey kalıyor geriye: hiçbir şeyi ciddiye almamak gerek.