+3
-2
iki dakka ekşiye baktım, boğuluyodum amk. Takribi 10 seneye yaklaşıyor buraya düşüşüm. Tek bir anını bile hayatın hiç bir hakiki sahi ışıklı anına değişmem.
Tabi değişirim ama başka çarem yoktu zaten. 13 yaşımda imçiyi açtığımda başka çarem yoktu. Ve burada hayatı ikame eden sahih bir şey buldum. Acı yalnızlık otuzbir taşak kokusu ferre kolajı samimiyet mizah delilik ve yitik aşklardan arda kalma o vakar (vukur muydu neydi bu kelime amk, pişmiş olma durumu işte) buraya olan duygularımı nasıl anlatabilirim bilemiyorum. Kime yönelik onu da bilemiyorum. Sözlük denilen bir fikire mi? Tek tek yazarlara mı? Türkiyenin her yerinde kendi sessizliğinde çüriyen ömürlere mi? Ama yalnız değildik beyler. inci yazdığımızda google’a. Vahim bir şakaya kahkahalarla güldüğümüzde. Birinin cümlelerinde kendi yitikliğimizi, acımızı gördüğümüzde. O eski aşk hikayelerinde- küçüktük, kendi hikayemizi aradığımızda. Ve büyüdük, kendi geçmişimizi aradığımızda. Bulduğumuzda yahut bulamadığımızda. Uzak aşkların kırık hikayelerinde ona, hiç bir zaman tam anlamıyla sahip olamadığımızı fark edip üzüldüğümüzde. Yakın aşk hikayelerinin sıcaklığında, ulan biz de sevdik, o ışıl ışıl eli bir kez de olsa biz de tuttuk dediğimizde. Ve o dudağı hiç bir zaman öpemediğimizi fark ettiğimizde. Hepimiz kendi farklı hikayesini farklı entrylerde buldu. Ve sabaha karşı balkona çıkıp sigaramızı yakıp geceye bakarken. Birileri kulüplerde, ışığın ve hakikatin kalbindeyken. Ve birileri iş güç derdinde, sürünmekteyken. Biz, bir çeşit kapitalist yaşam artıkları, bütün gün uyuyanlar, zor bela okula gidenler, ders çalışmayanlar, adam olamayanlar, utanç duyması gerekenler ve yaşanmamış bir hayat bütün ateşiyle kalbinde yanan biz; geceye baktık. Duman tütüyordu. Nelere kabil olduğumuzu düşündük. Bir kaç şey farklı olsaydı, bir kaç genetik kod ters gitmeseydi. Ve sonra yitik ömrümüzü minik bir şey telafi etti. Bizim gibi binlerce imçiçi anadolunun her yerinde yaşanmamış hayatlarıyla ve hala sönmemiş kalpleriyle ve uykunun müşfik tasallutuna henüz uğramamış hala yanan gözleriyle geceye bakıyordu. O sigarayı birlikte yaktık beyler. Ve birlikte ümid ettik. Çok gençtik çünkü. Şimdi yirmi yaşındayım. 15 yaşında aşkı uman kendimi hatırlıyorum. Küçük ve ümitli bir imçi sözlük yazarı. Yaz tatilimin en büyük hadisesinin üç entryi trende sokmak olduğunu da hatırlıyorum. Sonra liseden kızlar keşfedince silmiştim onları ehehe. Ve hepsinde sonra şu gün bakıyorum. Ben yitik bir adamım beyler. Ve inci sözlük olmasaydı kendimi herkesin tamamlanmış olduğu bir dünyanın tek yitiği zannederdim. Ama sizin sayenizde ben bir gruba dahil oldum. Sizlerden biri oldum. Ve yitikliğim artık bir acı değil. Yitikliğimde inci sözlüğün samimiyetini dehasını neşesini ve babacanlığını görüyorum. Beyni ferredan yanmış adamların neşesi babacanlığı ve dehası beyler * böylesi daha kıymetlidir. Tamamlanmış bir hayat içinde herkes dahi olabilir. Neyse sözü uzatmayayım. Bu gün 20 yaşındayım. Ve onbeşindeki oğlan gibi ümitle bakıyorum geleceğime. Birazdan bir sigara yakacağım. O onbeşindeki oğlan gibi yakacağım sigaramı. Yegane mucizem yitmemiş gibi, yeni bir mucize mümkün gibi. Ve gülümseyeceğim. Sizi seviyorum.
