17 HAZiRAN 2039

Odamdayım, boş boş yatıyorum. Hava serin, yaz sıcağı hala gelmedi.  Adem olduğumu öğreneli 1 seneden fazla oldu.  Ama bir arpa boyu yol alamadım. En fazla 1400 lü yıllarıma kadar hatırlayabiliyorum. Bir zamanlar prensmişim. iki tane ikiz aslan ruhu benim hizmetkarım kılığındaymış o zamanlar. Beni ve Aslan ruhlarını öldüren de çocukluğumdan beri yanımda olan dükün kızıydı. Tabi dükün kızı o kadındı. Tüm ölümlerimi hatırlıyorum ama konuşmaları neden hatırlamıyorum? Her ölümümde farklı hisler. Kiminde kabullenmişim, kiminde korkmuşum, kiminde öfkelenmişim... Bu kadar çok ölüm türü olduğunu düşünmemiştim. Tek ortak tarafı tam öldüğümde kısa bir an rahatlama hissetmem... Her ne kadar geçmişimi hatırlasam da  bu hızla imkansız kim olduğumu anlayamam. 1 senedir de ne Tanrı'yı, ne Dagaar'ı ne de Mert abi ve Nilay ablayı görebildim. Sanki hepsi Arakne'yi destekler gibi beni yalnız bırakmışlardı. Daha fazla şey hatırlarım umuduyla. Sanırım başka çarem kalmadı. Yataktan aniden kalktım ve:

m-"Evrim, Devrim. Hayat ablayı test etme zamanı geldi." dedim. Bir anda verdiğim bir karardı. Evrim ümidini yitirmişti, ders çalışmayı bırakmıştı. Bu notlarını da doğrudan etkilemişti. Annemler endişelenmesin diye zihinleriyle oynuyordu. Bir şeyi yok imajı veriyordu. Ne kadar bir şey olmayacağına ikna etmeye çalışsam da inanmadı. Devrim de pek farklı değildi. Basketbol oynamaya tek devam etmesinin sebebi son zamanlarını sevdiği şeyi yapmak istemesi. Sanırım tek ben normal davranıyorum... Davranıyor muyum? Sürekli eski benliklerime dönüyorum. Hislerini hissediyorum. Ne kadar hatırlarsam o kadar çok duyguyla başa çıkmam gerekiyor. Kısacası hepimiz bitmiş durumdayız. En azından çevreden bilgi toplarım diyorum ama hiç şaşmıyorlar. Kimse, hiç kimse mi bir şey bilmez? Bu hayaletlerden bir tak olmaz arkadaş. Evrim düşüncemi bıçak gibi kesti:

Evrim-"Bu bize ne kazandıracak ki? Diyelim ki bizi öldüren kadın o, öğrendikten sonra onu durdurabilecek miyiz? Hadi durdurduk diyelim, yine bize bir şey kazandırmıyor. Senin 1 gün fazla yaşaman dünya için felakete yol açıyor. Felaketi önlemek için Dagaar veya Tanrı bu sefer de seni öldürecek. Ve tabii bizi de." Üçümüz arasında her zaman olumlu olan Evrim'in bu kadar ümitisiz olması beni parçalıyor. Ama ümitsiz olmasına hak veriyorum. Aramızda en çok da o uğraştı. Cevap bulamadıkça da ümitsizliğe kapıldı. 

Devrim-"Evrim haklı. Ne yaparsak yapalım başaramayacağımızı hissediyorum." Devrim de Evrim kadar olmasa da uğraştı. Hatta bir milenyumun astına bile denk gelmiş, ama elbette ki eli boş döndü.  Tek ümitsizliğe düşmeyen kişi benim, çünkü bu ölme ölmeme durumu bana bağlı ve Gazoz beni ümitsiz olmamam için eğitti.

m-"Düşmanın nerede olduğunu bilmek hiçbir şey bilmemekten daha iyidir. Onun için siz beni takip edeceksiniz ve beraber Hayat ablaya gideceğiz." dedim ve ayağa kalkıp önden yürümeye başladım. Onlara cevap hakkı vermedim. Eğer verirsem yine depresife bağlarlar. Düşündüğüm gibi isteksiz de olsa arkamdan kalkıp beni takip etmeye başladılar. Umarım kadın Hayat abla çıkar da belki yardımcı falan olur. Pek öyle sanmasam da başka şansım yok.