GÜNÜMÜZ

Elmayı ben onun için koparmıştım. Onu o kadar çok seviyordum ki... Bunca zorluğa katlandı bu zamana kadar. Beni kaç kere öldürmek zorunda kaldı, her defasında benim doğumumu bekleyip ölümüme kadar yanımda oldu. Benim için daha zor olması gerekirken o binlerce... hatta milyonlarca yıldır benim yanımdaydı. Çocuklarım da öyle. ilk yaşamımı hatırlamam lazım.

m-"Çektiğimiz acılar bitecek. Söz veriyorum. Sadece bana zaman vermeni istiyorum. Her şeyi hatırlayacağım, sana olan sevgimi ve yaşadığım pişmanlığı hatırlayacağım. Ama bana süre vermen lazım." Bunu dediğimi duyunca:

Havva-"Cennette yaşadıklarımızı hatırlıyor musun?" dedi. Beklemediği bir şey yapmıştım. 

m-"Sadece cezalandırıldığımız kısmı. Cebrail'in konuşmalarını net hatırlayabiliyorum. Sen bir elma için daha ne kadar acı çekmeliyiz deyince aklıma geldi." Havva bunu duyunca ayağa kalktı ve:

Havva-"Bu sefer yapabilecek misin? Sonunda her şey bitecek mi?" Derin bir nefes aldım ve:

m-"Ben de bitmesini istiyorum. Adem olduğumu bilmeden önceki hayatıma artık geri dönemem ama en azından mutlu sonumuza ulaşabileceğime inananıyorum. Senden tek isteğim zaman. Eğer başaramazsam ölüm günüm geldiğinde sana veda edip kendimi öldüreceğim. En azından sana bunu yapabilirim. Ama o gün gelmeyecek merak etme." dedim. Havva da

Havva-"Eğer bunda da olmazsa... Ne yaparım hiç bilmiyorum." dedi ve ortadan kayboldu. Evrim ve Devrim derin bir nefes aldılar. Sanki nefessiz kalmış gibilerdi.

Evrim-"Daha yeni ne oldu?"

Devrim-"Çok büyük bir ruh dalgası geçti üzerimizden." dedi. Hiçbir şey görmediler demek.

m-"Olay sandığımızdan daha derin. Arakne'nin yanına gidelim. Sanırım meseleyi anlamaya başladım." dedim ve Seda ablanın evine yürümeye başladım. Evrim'e ve Devrim'e yolda her şeyi anlattım.