ADEM

Kabil'in Habil'i öldürdüğünü öğrenmiştim. Kabil de ortalardan kaybolmuştu. Yalnız başımaydım. Bir mağarada ağlıyordum. Kabil'e yol gösteremedim. Habil'e sahip çıkamadım. 

Adem-"Acım bu mu olacaktı? Cezam böyle mi olacaktı? Evladım evladıma kıydı, Kabil'i artık cennete almazlar. Şimdi ne yaparım?" diye acı acı ağlıyordum. Mağaranın ilerisinde iki tane gölge gördüm. iki tane hayvan. Ne olduklarını anlamıyordum. Yaklaşınca fark ettim. iki tane kurt. ikizler. Biri dişi diğeri ise erkek. iki kurt da Dagaar'a benizyordu. Yani o an bilmiyordum tabii. Sanki beni teselli etmek ister gibi yanıma gelmişlerdi. işte o an benim gücümün yetmediğini anladım. Ben güçsüzdüm. Dünya ile yüzleşmeye hazır değildim. Ben de ruh gücümü ikiye böldüm ve:

Adem-"Bunları alın. Daha ailesini koruyamayan bana bu kadar güç anlamsız. Benimle reenkarne olun. Cennete gidemeyecek çocuklarımı dünyaya bağlayın. Ne zaman ki cennete gidebilecek duruma gelecekler o zaman serbest bırakın." dedim ve ağlamama devam ettim. Gücümü alan kurtlar da hiçbir şey demeden dışarı koşmaya başladılar. Kabil'i buldular ve onu lanetlediler. Bu şekilde milenyumlar oluştu. Benim yanımdayken örümcek olan ikizlerden dişi olanı gidip Arakne'yi örümcek olarak lanetledi. Tekrar başka bir reenkarnemde köpek olan ikizlerden erkek olan papaz kılığında Ekonis'e gidip onu köpek olarak lanetledi. Bu şekilde cenneti hak etmeyenleri bulup hepsini lanetlediler.