anlatamadıklarım

Bu hayatın bana bir borcu var diye düşünüyorum. Ben her şeyi en ulaşılabilir anında kaybettim. Bir atletin bitişe bir adım kala ayağının takılıp düşmesi gibi bir hayatım var. Her şeyi en güzel anında kaybettim.
Çocukluğumdan beri benim çok büyük biri olacağımı söylediler toplumdaki insanlar fakat ben hep her olduğum ortamda en zor yere düştüm. Beni güçlendirdi mi yordu mu? inan ben de bilmiyorum. Yaş 24, 30dan sonra hiçbir şey yapamayacağımı düşünüyorum. 30'da yollar sanki yokuş olacak gibime geliyor. Bu yaşıma kadar çevremden hiçbir destek görmedim. Olsa iyi olurdu aslında böyle insan kendini kimsesiz gibi hissediyor. Tamam bu dünyada anne karnında bile yalnızdık. Fakat bu yalnızlık insanı derin bir hüzne sürüklüyor.