filmini sona erdirmekten daha
zordur. Duyguların,vücudun, ruhun yaşarken kendini kızgın yağda bekletirsin.Son bulmasından daha çok, sonunu getirirken geçen zaman daha ağır gelir.Bir sorumluluk hissedersin, fazlalık gibidir.Ama konu sen olduğun için sorunu öylece bitiremezsin. Yaşadığın zamanı hatırlarsın,bir dakika. Evet,sorun buydu. Yaşamak.Sendeki fazlalık hissi tam da o.

\\\"Bizi burada hissettiren ne var ki ?Biz de senin gibi duyguları olan et yığınları değil miyiz? Duygularımız vardır, gündelik sorunlarımız, ciks yapabileceğimiz kızlar, mutlu bir ailemiz ve sıra sıra çocuklarımız, hatta metropollerde bir problemi çözerken başka bir problem, başka bir buhran yaratıyoruz.Sen artık yalnız olmayacaksın evet,ama başkası iyi hissetmeyebilir, orasını bilmiyoruz. Ayrıca ,ailelerin mutlu olduğundan da emin değilim\\\"

Öncelikle merhaba. ismim Gökalp. Ankarada renkleri soluk bir sokağın silik renkli bir apartmanında yaşıyorum. Geçimimi son aylara kadar şansa müşteri bulduğum müzisyenlik ile sağlıyordum. Evet,pek sağlıklı bir geçim kapısı değil. Sigortası bile yok. Anonimliğimi bozmamın sebebi basit, artık değerinin kaldığını düşünmüyorum.Bu yazıtı bir yardım çağrısı olarak değil, hikaye olarak değerlendirin.
Bu yazı serimde (ismi her neyse) hatırladığım kadarıyla hayatımı anlatmayı düşünüyorum. Detaylı olmayabilir çünkü hafızamın pek iyi olmadığını söyleyebilirim. Ancak,eğer devam edersem uzun bir seri olacağını söyleyebilirim.Bu benim açımdan süreyi uzatmak mı, yoksa aklını başına almak mı bilemiyorum. Zaman gösterecek.

Gireceğim diğer entrylerde görüşmek üzere.

"Hey, orada kimse var mı?"