kavgalar devam ederken, izmire gelme konusunu daha fazla uzatmamaya karar verdim. kendisi bilir hesabı zamana bıraktım.

vizelerden sonra yozgattan eve geçecekti. gitmeden önce yanıma uğrayacağını söyledi. ilk başta çok sevinsemde evime sadece sabahtan öğleye kadar uğrayıp oradan memlekete geçeceğini, başka türlü ailesinin şüpheleneceğini söyledi.

bence paranoya yapıyordu ama yine de tamam dedim. geleceği gün sabaha kadar temizlik yaptım. evin en köşesinden tüm odalara kadar her yeri temizledim.

gelmeden önce kahvaltı malzemelerini çıkarıp, masayı ayarladım. sabah erken saatlerde izmirde oldu.

sabahın körü olmasına rağmen yine akrabaları görür korkusuyla otogardan eve kadar önlü arkalı yürüdük.

eve geldiğimizde her şey hazırdı. ev tertemiz, mis gibi kahvaltı sofrası, içeceği suyun bardağına, romantik notlara kadar her şey hazırdı.

eve girdikz kahvaltımızı yaptık. birkaç saat balkonda oturup çay içtikten sonra tekrar hasreti otogara bıraktım ve memlekete doğru otobüse bindirdim.

onu sadece birkaç saat görmek bile bana çok iyi gelmişti. daha sonrasında eve geçti ama ben vizelerin, onlara göre bir hafta daha uzun sürmesi nedeniyle eve gidemedim.

sonrasında zaten hasret yozgata dönünce, eve gitmemin hiçbir anlamı kalmamıştı.

vizelerim güzel geçmişti. ama aklım her gece halen hasretle yeni planlar yapmaya çalışmaktaydı.

bir gün dahi olsa nasıl buluşabiliriz diye düşünerek koyuyordum kafamı yastığa.

uzak mesafe gerçekten zor, hele seven insan için işkenceydi...